Χρήστου Καρρά, Επί τη συμπληρώσει 14 ετών.
Χρήστου Καρρᾶ,
καθηγητοῦ Φιλολογίας
Ἐπί τῇ συμπληρώσει 14 ἐτῶν ἀπό τῆς εἰς Κύριον μεταστάσεως τοῦ εὐλαβεστάτου ἱερέως π. Νικολάου Πέττα, τοῦ ἐκ Πατρῶν.
«Ἐγκωμιαζομένων δικαίων
εὐφρανθήσονται λαοί» (Παρ. 29,2).
Συμπληροῦνται ἤδη 14 ἔτη ἀπό τῆς ὁσιακῆς καί μακαρίας κοιμήσεως τοῦ π. Νικολάου Πέττα, τόν ὁποῖον εἶχον τήν τιμήν, τήν χαράν καί τήν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν νά γνωρίσω κατά τήν τελευταίαν πενταετίαν τοῦ ἐπιγείου βίου του. Ἐπρόκειτο περί ἀνδρός περικοσμημένου μέ χριστιανικάς ἀρετάς καί ἀξίου ἐργάτου ἐν τῷ ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου. Τοιαῦται ἐκκλησιαστικαί μορφαί, ὁποῖος ὑπῆρξεν ὁ π. Νικόλαος, ἄξιον καί δίκαιον εἶναι νά προβάλλωνται εἰς τό πλατύ κοινόν, ὥστε νά ἀποτελοῦν πρότυπα ζωῆς εἰς καιρούς πνευματικῆς αὐχμηρότητος καί ἠθικῆς καταπτώσεως. Ἤδη ὑπό τοῦ πανοσιολογιωτάτου Πρωτεπιστάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Γέροντος Μαξίμου, τοῦ Ἰβηρίτου, ἐξεδόθη σχετικόν πόνημα ὑπό τόν τίτλον: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου: Ὁ π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)», ἔργον ἱστορικόν καί ἄκρως ἀποκαλυπτικόν περί τοῦ βίου καί τῆς δράσεως τοῦ π. Νικολάου. Παραλλήλως ἐδημιουργήθη ὑπό τοῦ ἐλλογιμωτάτου καθηγητοῦ τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Φωτίου Δημητρακοπούλου ὁ ἱστότοπος https://pnikolaos.gr πρός καταγραφήν καί διάσωσιν μαρτυριῶν, ὥστε νά γίνῃ γνωστή ἡ βιοτή τοῦ λευϊτικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἄν καί τά μέχρι τοῦδε καταγεγραμμένα στοιχεῖα περί τοῦ π. Νικολάου εἶναι ὀλίγα, εἶναι ὅμως ἐνδεικτικά τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ. Ἄλλωστε ἐξ ὄνυχος γινώσκει τις τόν λέοντα, ἐκ τοῦ ὀλίγου τό πολύ καί ἐκ τοῦ μικροῦ τό μέγα.
Ὁ π. Νικόλαος ἀσφαλῶς δέν ἔχει ἀνάγκην ἐπαίνων, καί μάλιστα ὑπό καλάμου ἀδυνάτου, ὅπως τοῦ ὑποφαινομένου. Ἄλλωστε οἱ ἔπαινοι ἀνέκαθεν προσέκρουον εἰς τόν μετριόφρονα χαρακτῆρα αὐτοῦ. Παρά ταῦτα ὀφειλετικῶς χαράζω τάς γραμμάς αὐτάς ὡς συμβολήν ἐλαχίστην εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ μεγάλου ἀνδρός, τοῦ ἀκραιφνοῦς χριστιανοῦ καί τοῦ γνησίου φίλου τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, «κάτι λίγο, σάν κάτι πολύ, κάτι μικρό σάν κάτι μεγάλο», ἐξαιτούμενος τήν μακροθυμίαν καί τήν ἐπιείκειαν τῆς εὐγενοῦς καί μακαρίας ψυχῆς του.
Πρώτον πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι ὁ π. Νικόλαος εἰσῆλθεν εἰς τόν κλῆρον μετά πολλῶν ἐνδοιασμῶν καί δισταγμῶν καί ὄχι τήν ἀνάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, κατά κλίσιν, κατόπιν κλήσεως καί ὄχι κατόπιν παρακλήσεων, διά νά εὐπαθήσῃ ἐν τῇ ἱερωσύνῃ. Ἄλλωστε κατήγετο ἐξ ἐγκρίτου καί εὐκαταστάτου οἰκογενείας, εἶχεν ἤδη καί ἐπάγγελμα καί ἡλικίαν. Ἄρα δέν ἦτο τοῦ βίου ναυαγός, ὥστε νά ἐπιδιώξῃ νά γίνῃ τοῦ Ὑψίστου λειτουργός.
Ὁ π. Νικόλαος ἦτο ἄνθρωπος ταπεινόφρων καί παρά τό γεγονός, ὅτι ἔλαθε βιώσας, ἔγινε πασίγνωστος εἰς τούς εὐσεβεῖς χριστιανούς, διότι ὁ διώκων τήν φήμην διώκεται ἐν τέλει ὑπ’ αὐτῆς. Πολλάκις περιεφρονήθη, καί μάλιστα ὑπό συλλειτουργῶν! Παρά ταῦτα ὄχι μόνον οὐδεμίαν πικρίαν ἐξέφραζεν, ἀλλά καί προσηύχετο ὑπέρ πάντων, τηρῶν τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου «εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς (Μτθ. 5,44).
Ἦτο ἀκόμη ἄνθρωπος λίαν ἀσκητικός καί διά τοῦ παραδείγματος αὐτοῦ κατέδειξεν ὅτι ἡ ἀσκητική ζωή εἶναι ἐφικτή ἀκόμη καί ἐντός γάμου, καί δή ἐν μεγαλοπόλει, ὅπως ἐκείνη τῶν Πατρῶν. Ὁ π. Νικόλαος δηλαδή «ἔχων», κατά τούς ἱερούς νηπτικούς, «τό μέν σῶμα ἁγνόν, τό δέ στόμα σιωπῶν, τόν δέ νοῦν τῷ θείῳ φωτί φωτιζόμενον» μετέφερεν ἐπιτυχῶς τήν ἔρημον ἐν τῇ πόλει, ὅπου ἔζησεν «ὡσεί ἐγκατοικῶν ἐν ἐρήμῳ ἐσχάτῃ».
Πέραν τῆς λιπαρᾶς αὐτοῦ μορφώσεως, ὁ π. Νικόλαος ἦτο ἀληθῶς πνευματοφόρος. Καί τοῦτο ὤφειλεν ὄχι μόνον εἰς τάς χριστιανικάς καταβολάς, ἀλλά κυρίως καί κατ’ ἐξοχήν εἰς τήν κατά Θεόν κατάρτισιν καί τήν πνευματικήν καθοδήγησιν τοῦ σεβασμίου καί ἐναρέτου Γέροντός του, τοῦ μακαριστοῦ π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, παρά τοῦ ὁποίου ἔλαβε τήν γεῦσιν τῆς ἁγιότητος. Παραλλήλως ὅμως ὑπῆρξε καθ’ ὅλον τόν βίον αὐτοῦ ἐμβριθής μελετητής τῶν λόγων τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Ὡς πνευματικόν λοιπόν ἀνάστημα τοιούτου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός καί ὡς θιασώτης καί ἐραστής τῶν διδαχῶν τοῦ χρυσορρήμονος Ἱεράρχου, ὁ π. Νικόλαος κατέστη ἱερεύς νηφάλιος καί διορατικός καί μέ ἀπείρους πανταχόθεν ἔχων τούς ὀφθαλμούς, ἐν ἐπιγνώσει τοῦ γεγονότος, ὅτι ἔζη ὄχι μόνον διά τόν ἑαυτόν του, ἀλλά καί διά τό πολυπληθές ποίμνιον (Ἰω. Χρυσοστόμου, Περί Ἱερωσύνης Γ΄ 241). Ὑπέρ τῶν πνευματικῶν συμφερόντων καί τῆς ψυχικῆς σωτηρίας αὐτοῦ τοῦ ποιμνίου καί οὐχί ὑπέρ τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος ἀδιαλείπτως ἐμερίμνα στοιχῶν ἐπί τό ἀποστολικόν «Τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι (Β΄ Κορ. 11,29), ἀλλά καί ἐπί τούς λόγους τοῦ Χρυσοστόμου «Τοιοῦτον εἶναι δεῖ τόν ἱερέα, μᾶλλον δ’ οὐ τοιοῦτον μόνον∙ μικρά γάρ ταῦτα καί τό μηδέν, πρός ὅ μέλλω λέγειν. Τί δέ τοῦτο ἐστιν; (Ἰω. Χρυσοστόμου, Περί Ἱερωσύνης Γ΄ 203), ὁ ὁποῖος ὡς ἀπάντησιν ἐπάγεται τό τοῦ θείου Παύλου «Ηὐχόμην γάρ ἀνάθεμα εἶναι αὐτός ἐγώ ἀπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου τῶν κατά σάρκα» (Ρωμ. 9,3). Ἦτο ἀκόμη ἀπηλλαγμένος ἀπό τά διαβλητά πάθη, τόν θυμόν, τήν ἀθυμίαν, τόν φθόνον, τήν φιλονικίαν, τάς συκοφαντίας, τάς κατηγορίας, τό ψεῦδος, τήν ὑποκρισίαν, τήν χαράν διά τήν ἀσχημοσύνην τῶν συλλειτουργῶν, τήν λύπην διά τήν εὐτυχίαν αὐτῶν, τήν ἀγάπην τῶν ἐπαίνων, τήν φιλοδοξίαν, τά κηρύγματα πρός εὐχαρίστησιν, τάς δουλικάς κολακείας, τήν καταφρόνησιν τῶν πτωχῶν καί τήν περιποίησιν τῶν πλουσίων, τήν ἐπιβλαβῆ καλωσύνην, τόν δουλικόν φόβον, τήν ἔλλειψιν γενναιοψυχίας, τήν φαινομενικήν ταπεινοφροσύνην, τόν ὑπέρμετρον ἔλεγχον, τήν ἐπιτίμησιν τῶν ταπεινῶν καί τήν σιγήν πρός τούς τά ἀξιώματα περιβεβλημένους (Ἰω. Χρυσοστόμου, Περί Ἱερωσύνης Γ΄ 213). Πλήρης φρικτοῦ δέους καί παγεροῦ τρόμου ἵστατο ἑκάστοτε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου καί μέ ἱκέτιδας τάς χεῖρας, προσηύχετο ὑπέρ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων, ἐν ἐπιγνώσει τοῦ γεγονότος, ὅτι κατά τήν στιγμήν ἐκείνην ὁ ἱερεύς καταβιβάζει ὄχι πῦρ, ἀλλά τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καί ὅτι τοῦτο ἀδύνατον εἶναι νά ἐπιτελέσῃ καί νά βαστάσῃ ἀνθρωπίνη ψυχή ἄνευ τῆς βοηθείας καί τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ (Ἰω. Χρυσοστόμου, Περί Ἱερωσύνης Γ΄ 179-180).
Ἀνεγνώριζε τήν εὐεργεσίαν καί τήν τιμήν, τῶν ὁποίων ἠξιώθη, γενόμενος ἱερεύς καί λαβών ἐξουσίαν τοῦ λύειν καί τοῦ δεσμεῖν (Ἰω. 20,23), ἐξουσίαν τήν ὁποίαν ὁ Θεός δέν ἔδωκεν οὔτε εἰς τούς ἀγγέλους οὔτε εἰς τούς ἀρχαγγέλους. Ὑπό τοιούτων λογισμῶν ἐμφορούμενος ὁ π. Νικόλαος εὐδοκίμως διήνυσε τόν εἰκοσαετῆ ἱερατικόν δίαυλον καί κατέλιπε πρότυπον, πρός τό ὁποῖον ὅλοι πρέπει νά προσβλέπουν μετά πίστεως, θαυμασμοῦ καί ἐνθέου ζήλου.
Τοιοῦτον ἀσφαλῶς ἱερέα θά εἶχεν ὑπ’ ὄψει ὁ ἀοίδιμος μοναχός π. Ἰωάννης ὁ Δομβοΐτης, ὅτε συνέθετε τό ποίημα ὑπό τόν τίτλον «Ὁ καλός παπᾶς», τοῦ ὁποίου ἐνταῦθα καταχωρίζονται οἱ πρῶτοι στίχοι εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ π. Νικολάου:
– Εἶν’ ἄνοιγμα τοῦ Οὐρανοῦ καί θέα τῶν ἀρρήτων
καί τῶν ψυχῶν δυνάμωμα καί ἔκχυσις χαρίτων
ἡ παρουσία εὐλαβοῦς κι’ ἀξίου ἱερέως,
λύχνου τοῦ θείου φωτισμοῦ, τοῦ πνεύματος φορέως,
πού εἶν’ σ’ τό Δεῖπνο τοῦ Θεοῦ ὁ ἀρχιτρίκλινός του
κι’ ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ὁ πόθος κι’ ἔπαινός του.
Καί διώχνει τόν κακό λιμό, πού τίς ψυχές πιέζει,
κι’ εὐφραίνει ὅλους πλούσια σ’ τό πάντιμο τραπέζι.
– Τιμή καί Δόξα κι’ ἔπαινος σ’ τόν τέτοιον Ἱερέα
τῆς Χάριτος τόν ἀγωγό, τοῦ λόγου τόν σπορέα…
(Τά Ποιήματα τοῦ Καλόγερου, τ. Α΄, Ἀθῆναι 1971, σ. 169).
Ἀλλά καί ὡς ἐκπαιδευτικός ὁ π. Νικόλαος ὑπῆρξεν ὑπόδειγμα κληρικοῦ καθηγητοῦ. Μετά τῆς διακρινούσης αὐτόν συνεπείας καί πνευματικότητος ἐνέπνεε σεβασμόν πρός τούς συναδέλφους καί τούς φοιτητάς. Διά τῆς εὐγενοῦς ἁπλότητος καί τοῦ σιωπηλοῦ μεγαλείου, τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐπιεικείας ἐδίδασκεν ὄχι μόνον παιδείαν, ἀλλά καί ἀρετήν. Ἦτο ἄριστος γνώστης τόσον τῶν παιδαγωγικῶν μεθόδων, ὅσον καί τῆς ψυχολογίας τῶν ἐφήβων σπουδαστῶν, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἐλησμόνησαν τόν διδάσκαλον μέ τήν θερμουργόν χριστιανικήν πίστιν καί τήν φλογεράν ἀγάπην πρός τήν πατρίδα καί τήν λαμπράν ἱστορίαν αὐτῆς.
Ὁ π. Νικόλαος ὑπῆρξε καί ἰδανικός οἰκογενειάρχης. Εἶχε τήν εὐλογίαν νά νυμφευθῇ τήν ἀείμνηστον πρεσβυτέραν Ἀνθήν, γυναῖκα τά μάλα θεοσεβῆ καί ἀνταξίαν συνοδοιπόρον εἰς τόν ἀνάντη, ἀλλά ψυχωφελῆ καί σωτηριώδη δρόμον τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Ἀμφότεροι διά τοῦ ὑποδειγματικοῦ ἐν Χριστῷ ἐγγάμου βίου ἔφθασαν εἰς τόν ἁγιασμόν, διότι ἦσαν ὁ εἷς διά τόν ἄλλον δῶρον Θεοῦ. Ἀπέκτησαν μάλιστα καί οἰκογένειαν πολυμελῆ, τέκνα ὑπάκουα καί εὐπαίδευτα μέ κῦρος καί ὑπόληψιν εἰς τήν κοινωνίαν.
Ἡ ὅλη ζωή τοῦ π. Νικολάου ἦτο μία διαρκής προσευχή. Ὁ ἴδιος μάλιστα εἶχε συντάξει προσευχάς πρός τόν Χριστόν καί πολλούς ἁγίους. Αἱ χριστολογικαί αὐτοῦ προσευχαί δέν περιεῖχον ἀοριστίας, ἀλλά ἐστρέφοντο περί τρία σωτηριώδη αἰτήματα πρός τόν Κύριον: πρῶτον, νά εὐλογῇ καί ἁγιάζῃ αὐτόν, ὥστε διά τῆς Χάριτος νά καταστῇ ἀληθινός λειτουργός, ἄμωμος καί ἀνεπίληπτος∙ δεύτερον, νά ἐγχαράξῃ εἰς τήν καρδίαν του ἀνεξίτηλον τό Πανάγιον Ὄνομά Του καί νά ἐμφυτεύσῃ εἰς αὐτόν τήν ἀγάπην καί τήν συγχωρητικότητα πρός ὅλους∙ καί, τρίτον, νά καταπέμψῃ εἰς αὐτόν τό Πανάγιον Πνεῦμα, ὥστε νά τόν φωτίζῃ εἰς τήν ἐπιτέλεσιν τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς αὐτοῦ ὡς κληρικοῦ, ὡς ἐκπαιδευτικοῦ καί ὡς οἰκογενειάρχου. Τά τρία αὐτά αἰτήματα ὑπέβαλλε πρός τόν Κύριον ἱκετευτικῶς καί μετά πολλῶν δακρύων, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραττε καί ὅτε ἱερούργει μετά βαθείας κατανύξεως, βιῶν τήν ὁρατήν καί ἀόρατον παρουσίαν τοῦ Θεοῦ.
Ἤδη ὁ π. Νικόλαος ἀπό δεκατετραετίας συνδιάγει μετ’ ἀγγέλων ἐν οὐρανῷ. Τήν ἐπί γῆς σιωπήν του ἔχει διαδεχθῆ ἡ τρισάγιος ᾠδή. Τήν φωτεινήν αὐτοῦ πορείαν, καταυγασθεῖσαν ὑπό ἀγώνων πνευματικῶν καί καταξιωθεῖσαν διά τῆς κατά Χριστόν βιοτῆς καί προσφορᾶς πρός τήν Ἐκκλησίαν Του, καί τήν ἀφάνειαν, τήν ὁποίαν ἐπιμελῶς διά βίου ἐπεδίωκε καί, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, ἐπέτυχε, θά δοξάσῃ καί θά ἐπιβραβεύσῃ ὁ μισθαποδότης Κύριος «ὡς δίκαιος κριτής ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ (Β΄ Τιμ. 4,8), κατά τό ἀποστολικόν «ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ (Κολ. 3,4).
Χαίροις, πάτερ Νικόλαε,
ἐπίγειε ἄγγελε καί οὐράνιε ἄνθρωπε!
Καί δέου καί μεσίτευε
ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἀναξίων
πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν.
Δημιουργήθηκε: Σάββατο, 04 Ἰανουαρίου 2014.
Δευτέρα, 6 Ἰανουαρίου 2014
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΤΕ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ
ΤΗΝ ΔΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΗΝΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΣ π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ
ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕ.
Ἀφιέρωμα ἀπό τήν συμπληρώσει 14 ἐτῶν ἀπό τῆς εἰς Κύριον μεταστάσεως τοῦ π. Νικολάου, ἀπό τόν ἱερέα Παπαχαράλαμπο Ντελή-Πανουτσακόπουλο, ἐκ Βεσινίου Καλαβρύτων.
Καί τίς ἔφυ σοφός καί ἱερός ὧδε, τίς ἔργον ἔρρεξε τοσοῦτον, ὅσον ὁ ἱεροφάντωρ ἤνυσε ἱερεύς Νικόλαος; Ὅς θάνατον παριόντα τρεῖς ἡμερας στέρνοις ἔσχεν. Καί θερμοῖς χερσίν ἁφαῖς ἐξένισεν, τήν δέ τετάρτην ἑαυτοῦ ψυχήν ὡς ἄρτον ὑδύν τῷ Κυρίῳ παρέδωκεν.
Καί ποιός ἐγεννήθηκε ἐδῶ τόσον σοφός, ποιός ἔπραξε τέτοιον ἔργον, σάν αὐτό πού ἐξετέλεσεν ὁ πάνσοφος καί ἱερώτατος π. Νικόλαος Ἀ. Πέττας ὁ ὁποῖος, τόν θάνατον ἐλθόντα, τόν ἐκράτησεν ἐπί τρεῖς ἡμέρες ἐντός τοῦ στέρνου του, προσφέρων εἰς αὐτόν τήν τῶν χεριῶν του θαλπωρήν, καί τήν τετάρτην προσέφερε τήν ψυχή του, ὡς γλυκό ψωμί στόν Χριστό.
Λέγουσιν πολλοί καί ὄντως γεγονός καί ἄποψις ἀντικειμενική τε καί οὐκουμενική ἐστι: Ὅτι ὁ πανδαμάτωρ χρόνος τά πάντα περιέλει ἐν τῇ τῆς λήθης ἀχλύι, ἡ δέ θυμόσοφος λαϊκή σοφία ἐν τῇ πράξει ὁμολογεῖ ὅτι: «Ὅλα τά θαύματα κρατᾶνε τρεῖς ἡμέρες καί τό πιό μεγάλο τέσσερις».
Ὄντως δέ τουτ’ αὐτό πολλάκις παρά τοῖς ἀνθρώποις δίκην ἀξιώματος παραδεδεγμένον ἐστί καί ἐνίοτε δίκην καρμπόν ἐς ἀεί ἐπαναλαμβάνεται ἐν τῷ ἰδίῳ πλάνῳ: Ἐν τῇ γεννήσει γαλοζοαιμάτων, ἐν τῷ θανάτῳ ἐτικετοφορούντων, ….ἐν τῇ «οὐρήσει» τῶν δίκην κομητών ἐν τοῖς media ἐμφανιζομένων idol of the day, κ.o.κ., ἴδια σκηνικά, παρεμφερεῖς φανφάρες, ἔλ-λόγοι πάτρωνες καί πάρ-ἄλογη ἀνθρωπίνη μάζα.
Δόξα τῷ Κυρίῳ ὅμως ὑπάρχουσιν καί πάμπολλαι ἐξαιρέσεις αἵτινες διαπρυσίως διακηρύττουσιν ὅτι: τά ὄντως θαυμαστά ἀενάως τε νῦν καί ἀεί τοῖς ἐπαϊοῦσι τε καί μεμυημένοις ἐμφαίνονται, καί οἱ νοοῦντες ἐνόησαν.
Ἕν τοιοῦτον ὑπερφυσικόν γεγονός ἀποτελεῖ καί ἡ προῤῥηθεῖσα ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἔξοδος τοῦ σημειοφόρου πατρός τε καί ἱερέως Νικολάου Πέττα: Ἐξ ἀΰλων χειλέων τοῦ οὐρανοφάντορος Μεγάλου Βασιλείου τῇ πρώτῃ μηνός Ἰανουαρίου 2000 ἀρρήτως ἤκουσεν: «Ἤγγικεν ὁ καιρός τῆς ὑμετέρας ἀπελεύσεως, τέκνον Νικόλαε, γῆ τε καί οὐρανός ἀδυνατοῦσιν γάρ τήν ὑμετέραν λύπην ἵνα ἀντέξωσιν!».
Τῇ δέ Τετάρτη τοῦ αὐτοῦ μηνός ἑαυτοῦ ἁγίαν ψυχήν Χριστῷ τῷ Θεῷ καί Σωτήρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν τε καί ὑμῶν παρέδωκεν, καί ὄντως ἐν τῇ καθιερωμένῃ ἀνταλλαγή εὐχῶν ἐπί τῷ νέῳ τῆς τοῦ Κυρίου χρηστότητος ἐνιαυτῷ εἰσερχομένῳ, ἐξομολόγησεν ἑαυτοῦ ἔξοδον. Μετά δέ τρεῖς ἡμέρας εἰς νέαν Ἱερουσαλήμ, ὡς προήρεικεν ἀπεδήμησεν. Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἀνθρώποις αὐτοῦ. Γνωστόν δ’ ἐστιν ἡμῖν καί οὐχί μόνον εἰς τούς ἐν Πατράσιν παροικοῦντας, ὅτι τό μέγεθος τῆς πικρίας, ὅ ἐγεύθη ὁ παμμάκαρ πατήρ, ἐκ «σπείρας» κρατούντων ἱερέων, καί δή σημειωτέον ἐνταύθα ἐστι, ὅτι: Ὡς κακοί γεγονότες, κακῶς ἀπωλέσθησαν ἐκ τοῦ τοπικοῦ πνευματικοῦ γίγνεσθαι.
Ἐζήλευσαν γάρ, -παρ’ ὡς ἔδει – μιμηθώσιν, τήν δόξαν τοῦ οὐρανοβάμονος πατρός, ὅστις ἔχαιρε τῆς ἀπολύτου ἀγάπης τε καί ἐμπιστοσύνης τοῦ διευρυμένου πνευματικοῦ του ποιμνίου καί δή καί ἐκτός συνόρων τῆς ἐνταῦθα Ἀποστολικῆς Ἱερᾶς τῶν Πατρῶν Μητροπόλεως.
Ἄπειροι συνειδητοποιημένοι Χριστιανοί, προσέτρεχον πρός παρρησίαν εἰς τό ἅγιον αὐτοῦ Ἐπιτραχήλιον, πλείστους δ’ ἐξ αὐτῶν ἡ ἡμετέρα ὑπομηδαμινότης ἐγίγνωσκεν πάλαι τε καί σήμερον. Θαυμαστόν δέ γεγονός ἀποτελεῖ διά τήν ἁγιοπνευματικότητα τοῦ π. Νικολάου ὅτι: καί οἱ πλέον πεπτωκότες μετά τήν μετ’ αὐτοῦ συνάφειάν τε καί παραίνεσιν ἐγένοντο διαπρύσιοι κήρυκες τῆς Ἐκκλησίας καί παραδείγματα καλῶν τε καγαθῶν ἀνθρώπων.
Δυστυχῶς δέ τότε ὀλίγιστοι εἶχον τήν εὐλογίαν, ὅπως ἐννοήσωσι τήν ἀγγελικήν βιωτήν τοῦ ἀνδρός, συζύγου ἁγίας πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πατρός δώδεκα λαμπρῶν τέκνων, ἀστειρεύτου ἐν τῇ ἐλεημοσύνη κρουνοῦ διά τούς πενομένους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τούς ἐν ταῖς ἐργατικαῖς κατοικίαις παροικοῦντας, ἀξεπεράστου ποιμένος ἁλλομένου τήν σήμερον εἰς ζωήν ὄντως ὄντος.
Κατόπιν ὅμως τῆς θαυμαστῆς αὐτοῦ κοιμήσεως, πολλῶν οἱ ὀφθαλμοί διηνήχθησαν καί πλεῖσται ἐσκοτισμέναι διάνοιαι ἠνεῴχθησαν, καθορῶντές τε καί καθορῶσαι, ἔστω ὀλιγίστας, πνευματικάς ἐμπειρίας, ἅστινας ὑπερβατικῶς ἐβίωνεν ὁ οὐρανοδρόμος τοῦ τότε καί σημειοφόρος τοῦ νῦν, ἀκάματος λευίτης τοῦ Κυριακοῦ Ἀμπελῶνος, εἰς Ὅν ψυχῇ τε καί σώματι ὡς καιομένη φαεινή λαμπάς ἐσκοτισμένας ἀνθρωπίνας ψυχᾶς ἐφώτιζεν.
Ἀδιαμφισβήτητον δέ γεγονός ἀποτελεῖ διά τούς ἐπαΐοντας, ὅτι: Ἐπί γῆς ὄντως διά τῆς ἀμέμπτου αὐτοῦ ἠθικῆς ὡς διδασκάλου καί τῆς ὑποδειγματικῆς αὐτοῦ ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ βιωτῆς, ἐδόξασεν τόν οὐράνιον Πατέρα, καί τήν σήμερον, καί δή πεπτωκυίαν ἡμέραν, ὁ Δικαιοκρίτης Θεός δίδει εἰς τόν ἐθελαναλώμενον πατέρα Νικόλαο τήν χάριν, ἵνα ποιῇ θαυμαστά τε καί ἄρρητα σημεῖα, ἅτινα μαρτυρῶσιν δόξαν Κυρίου ἐπί τῶν ἡγαπημένων παρ’ Αὐτοῦ κηρύκων Του. Ὁ οὐρανοβάμων π. Νικόλαος μεσιτεύει ὑπέρ τῶν ἠλπιζόντων ἐν αὐτῷ, ὡς ἕτερος Ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς, καί ὄντως παράλληλοι ὑπῆρξαν Αὐτῶν οἱ βίοι.
Ἐθελόθυτοι γάρ ποιμένες ὑπῆρξαν διά τήν τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ οἰκοδόμησιν. Θαυμάσιον εἰσέτι γεγονός ἐστι ὅτι: Πέραν τῆς τοῦ λαοῦ ἁθρόας τε καί αὐθορμήτου ὁμολογίας περί τῆς τοῦ πατρός Νικολάου ἁγιοπνευματικότητος, καί πλεῖστοι Μέγιστοι Ἐκκλησιαστικοί Ταγοί τῆς Μεγάλης του Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Ἐκκλησίας, ἐπαίρωσιν ἅμα τε καί ἐπαινῶσιν, τήν τοῦ ὄντως Ἱερέως Νικολάου Πέττα ἁγίαν ζωήν. Φωτεινά Ὀρθόδοξα Μετέωρα τῆς σήμερον καί φαεινοί ὀδοδεῖκται τῆς ὄντως οὔσης Ζωῆς τίμησαν, τιμῶσιν καί ἐξαίρωσιν τήν τοῦ πατρός σεπτοτάτην μορφήν: Ὅπως ὁ Ἅγιος Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Γέροντας Πατήρ Μάξιμος Ἰβηρίτης. Ὅστις ἐπιμελήθη μετά ζώσης γραφίδος, ψυχωφελοῦς πονήματος διά τήν τοῦ π. Νικολάου μετά τῆς σεπτῆς αὐτοῦ πρεσβυτέρας Ἀνθῆς ζωήν «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου». Ὡσαύτως καί ὁ Ἱερώτατός τε καί Μεγαλοφωνότατος Ποιμενάρχης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης καί Δεσπότης κ.κ. Ἱερεμίας. Ἐφέτος μάλιστα κατόπιν εὐλογίας τε καί προτροπῆς καί ὑπό τῆς αἰγίδος Αὐτοῦ Σεβασμιώτητος, ἐξεδόθη ὑπέροχόν τε καί πνευματικώτατον «Ἑορτολόγιον τοῦ 2014», ἀφιερωμένον εἰς τό τεράστιον Ἐκκλησιαστικόν μέγεθος τοῦ π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, ὅστις ἀποτελεῖ ὁλόκληρον πνευματικήν παιδείαν δι’ ἅπαντα τόν Ὀρθόδοξον κόσμον, τά δέ πνευματικά Αὐτοῦ τέκνα συνεχίζωσιν τό ἅγιον ἔργον του, καθώς αὐτοῖς προσετάξατο ὁ φωτοειδής αὐτῶν Πατήρ. Ἀξιώτατα δ’ Αὐτοῦ τέκνα ὑπῆρξαν καί αἱ ἡγιασμέναι ψυχαί τοῦ π. Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς.
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΘΗΓ. ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΡΡΑ
Ἐν τῷ ἀρχείῳ τοῦ ἀειμνήστου καί εὐλαβεστάτου ἱερέως π. Νικολάου Πέττα, τοῦ ἐκ Πατρῶν, τόν ὁποῖον εἶχον τήν μεγάλην τιμήν καί τήν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν νά γνωρίσω μίαν διετίαν πρό τῆς μακαρίας κοιμήσεως αὐτοῦ καί νά ἐκτιμήσω τάς πανθολογουμένας χριστιανικάς ἀρετάς, δι᾽ ὧν περιεκοσμεῖτο, σῴζεται δωδεκασέλιδον χειρόγραφον, συνταχθέν παρά τοῦ ἰδίου, κατόπιν αἰτήσεως τοῦ Παναγιώτου Ἀντ. Λόη, τελωνειακοῦ, καταγομένου καί ἐκείνου ἐκ τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν. Ἐν αὐτῷ καταγράφονται βιωματικαί ἀναμνήσεις περί τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος καί ὁσίου ἀνδρός π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦνται ἤδη πεντηκονταετία. Ὁ μακαριστός π. Γερβάσιος ἦτο πνευματικός πατήρ τοῦ π. Νικολάου, ἀλλά καί τῆς προσφάτως μεταστάσης πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς, οἱ ὁποῖοι, ὡς εἰκός, καλῶς ἐγνώριζον τόν ἄνδρα καί τά μάλα ὠφελήθησαν παρ᾽ αὐτοῦ εἰς τήν κατά Χριστόν ζωήν.
Τό χειρόγραφον, ὡς ῥητῶς καί εὐκρινῶς σημειοῦται ἐν τῇ τελευταίᾳ σελίδι αὐτοῦ, παρεδόθη τήν 10-3-1998 ὑπό τοῦ συγγραφέως εἰς τόν Π. Λόην, ὅστις ἔμελλε νά χρησιμοποιήσῃ αὐτό μετ’ ἄλλων μαρτυριῶν καί στοιχείων παρά πνευματικῶν τέκνων τοῦ π. Γερβασίου πρός ἐκπόνησιν σχετικῶν μελετῶν περί τοῦ σεβασμίου Γέροντος. Ἀλλά τό συλλεγέν ὑλικόν ἦτο μέγα καί πολύ καί διά τοῦτο ὁ ἀείμνηστος Π. Λόης ἐδημοσίευσεν ἐπιλεκτικῶς στοιχεῖα μόνον ἐκ τῶν δύο πρώτων σελίδων τοῦ περί οὗ ὁ λόγος χειρογράφου.
Ἐπειδή ἀναμφιβόλως ἡ δημοσίευσις τοιούτων μαρτυριῶν καί στοιχείων περί τοῦ βίου καί τῆς δράσεως μεγάλων προσωπικοτήτων, καί δή καί ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ὁποῖος ὑπῆρξεν ὁ π. Γερβάσιος, ὄχι μόνον συντελεῖ εἰς τήν προβολήν καί ἀνάδειξιν προτύπων φωτοειδῶν εἰς καιρούς πνευματικῆς αὐχμηρότητος, οἷοι καί οἱ παρόντες, ἀλλά καί ἀποτελοῦν συμβολήν εἰς τήν τοπικήν καί κατ᾽ ἐπέκτασιν τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν χώρας, χαιρετίζομεν τήν ἔκδοσιν τοῦ χειρογράφου ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ Ἑορτολογίου 2014 τοῦ ἀφιερωμένου εἰς τόν π. Γερβάσιον. Πρός δέ εὐχαριστοῦμεν διά τήν εὐλογίαν καί συγχαίρομεν καί διά τήν πρωτοβουλίαν αὐτήν τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίαν, ἔξοχον ἐκκλησιαστικόν ἄνδρα, ἄξιον Ποιμενάρχην τῆς ἁγιοτόκου αὐτῆς παροικίας καί ὀτρηρόν καί ἄοκνον ἐργάτην ἐν τῇ περιοχῇ τῶν Βιβλικῶν Σπουδῶν, πρός ὅν εὐγνώμονες διατελοῦμεν, ἀνθ᾽ ὧν ὑπέρ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς ἐπιστήμης καί μετά πολλοῦ μόχθου ποιεῖ.
Ἀναρτήθηκε ἀπό: Priest Zastovis – Romanou Charalampos (http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr)
