ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΒΗΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΘΕΜΑ:
«NEAI HΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ:
Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ (1941-4.1.2000)
ΚΑΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ (1943-6.12.2012)»
ΙΕΡΑ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ – ΑΘΩ
Προλογικόν Σημείωμα
Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου: Ὁ π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012).
Ὁ Κύριος καί Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, γενόμενος ἄνθρωπος ἐξ ἀμέτρου φιλανθρωπίας, ἡγίασε τόν ἄνθρωπον, τόν ἐχριστοποίησε καί τόν ἐθέωσε. Μέ τήν ἐπενέργειαν τῆς Θείας Χάριτος ὁ πιστός, ὁ ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ζῶν, ἐξαγιάζεται καί ἀξιοῦται τῆς μετοχῆς Του μέ τάς ἀκτίστους θείας ἐνεργείας εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἁγιότης προσδιορίζει τήν οὐσίαν τῆς Ἐκκλησίας. Δίχως τήν ἁγιότητα Ἐκκλησία δέν ὑφίσταται. Ἀποστολή ταύτης εἶναι νά ἐγκαθιστᾷ εἰς τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου τήν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ, νά λειτουργῇ ὡς «ἐργαστήριον ἁγιότητος, πνευματικόν ἰατρεῖον-θεραπευτήριον», ἐργοστάσιον παραγωγῆς Ἁγίων, διότι Ἅγιος Κύριος ὁ Θεός καί ἐν Ἁγίοις ἐπαναπαυόμενος, «ἵνα διά τούτων γένησθε θείας κοινωνοί φύσεως» (Β΄ Καθολ. Ἐπιστ. Πέτρου 1,4).
Τήν καθαρότητα τῆς πίστεως καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό θέμα τῶν Ἁγίων καθορίζουν αἱ ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἄλλων Συνόδων, ὡς ἑξῆς: «Προσκυνοῦμεν τούς Ἁγίους ὡς ὑπέρ Χριστοῦ ἐναγωνισθέντας, καί μεσίτας αὐτούς Θεῷ προβαλλόμεθα, ὡς φίλους Θεοῦ, καί παῤῥησίαν πρός Αὐτόν κεκτημένους, δι’ αὐτῶν τήν πρός Θεόν βοήθειαν ἐξαιτούμενοι…».
Τά κατορθώματα, διά τά ὁποῖα τιμῶνται οἱ Ἅγιοι, εἴτε τό μαρτύριον τῶν μαρτύρων, εἴτε ἡ ἐν Κυρίῳ ἄσκησις τῶν ἀσκητῶν, εἴτε ὁ ἔνθεος βίος τῶν δικαίων, εἶναι ἔργον κυρίως τῆς Θείας Χάριτος, μέ τήν δύναμιν τῆς ὁποίας-καί μόνης ταύτης-οἱ Ἅγιοι ἔζησαν ὡς ἅγιοι ἐπί τῆς γῆς. Ἡ ἀπονεμόμενη τιμή καί δόξα πρός τούς Ἁγίους ἀναφέρεται κυρίως εἰς τόν δοξάσαντα αὐτούς Θεόν. Ὁ δέ Μέγας Βασίλειος τονίζει, ὅτι διά τῆς ἐξυμνήσεως τοῦ βίου «τῶν διαπρεψάντων ἐπ’ εὐσέβειᾳ», δοξάζομεν πρῶτον τόν Δεσπότην διά τῶν δούλων, καθ’ ὅτι «ἡ πρός τούς ἀγαθούς τῶν ὁμοδούλων τιμή ἀπόδειξιν ἔχει τῆς πρός τόν κοινόν Δεσπότην εὐνοίας».
Τό μικρόν τοῦτο ἀφιέρωμα γίνεται πρός τιμήν ἑνός συγχρόνου ἡγιασμένου Πατρινοῦ λευΐτου, τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου Πέττα, ἐπί τῇ συμπληρώσει μιᾶς δωδεκαετίας ἀπό τῆς κοιμήσεως αὐτοῦ. Ὁ ἀείμνηστος ἔζησεν εἰς τάς ἡμέρας μας ὡς ἄλλος Πατριάρχης Ἰακώβ μέ δώδεκα τέκνα, ἕξ ἄῤῥενα καί ἕξ θήλεα.
Διά τόν π. Νικόλαον καί τήν ἐν Χριστῷ βιοτήν του ἀκούονται καί γράφονται πολλά ἐξαίσια τελευταίως, τόσον ὑπό κληρικῶν καί μοναχῶν, ὅσον καί ὑπό λαϊκῶν, οἵτινες τόν ἐγνώρισαν, εἰς σημεῖον ὥστε νά θαυμάζῃ τις τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑμνῇ τόν Ὕψιστον, διότι ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις καιροῖς δέν ἐξέλιπον οἱ δίκαιοι ἐν τῷ κόσμῳ.
Ἐπειδή ὡς εἴπομεν τά θαυμαστά γεγονότα εἶναι οὐκ ὀλίγα, ἐνταῦθα κρίνεται σκόπιμον νά προβληθοῦν ὡρισμέναι καί μόνον πνευματικαί ἐμπειρίαι, πρός ὠφέλειαν καί παρηγορίαν τῶν πιστῶν, οἵτινες δοκιμάζονται βαναύσως κατά τήν σημερινήν ἐποχήν. Ἰδίᾳ νά κατανοήσουν καί ὡρισμένοι τό σφάλμα των, ὅτε τόν ἐπίκρανον ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἐν ζωῇ, μή κατανοήσαντες τότε τό ὕψος τῆς πνευματικότητος τοῦ ἀνδρός.
Ὁ π. Νικόλαος εἰς τήν ζωήν του ἠκολούθησε τήν ἀληθῆ ὁδόν, τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Ὁ ἔνθεος αὐτοῦ ἀγών ἦτο μυστικός, ὅπως ἀκριβῶς ἀποῤῥέει ἀπό τήν ὀρθόδοξον πατερικότητα. Ἄς εἶναι αἰώνια ἡ μνήμη αὐτοῦ καί ἄς πρεσβεύῃ ἐκ τοῦ Ἄνω Θυσιαστηρίου καί δι’ ἡμᾶς, οἵτινες εἴχομεν τήν εὐλογίαν νά τόν γνωρίσωμεν ὡς ταπεινόν ἐπισκέπτην τοῦ Περιβολίου τῆς Παναγίας, συνοδευόμενον ἑνίοτε καί ὑπ’ ἄλλων ἐκλεκτῶν προσκυνητῶν ἤ καί κατά σάρκα τέκνων του, ὅπως τοῦ νῦν Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Πέττα, Προέδρου τοῦ μή κερδοσκοπικοῦ: Ἰνστιτούτου «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος».
Τό ἀνά χεῖρας ἐπετειακόν πόνημα ἀπό τῆς δωδεκαετοῦς κοιμήσεως τοῦ π. Νικολάου συμπίπτει καί μέ τήν πρόσφατον κοίμησιν τῆς ἀθληφόρου πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, κοιμηθείσης τήν 6ην Δεκεμβρίου 2012, ἀνήμερον τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Μύρων τοῦ Θαυματουργοῦ, γεγονός τό ὁποῖον ὁ ἴδιος τῆς εἶχε ἀποκαλύψει ἑπτά μῆνας πρίν. Τοῦτο εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα νά γίνῃ εἰς τήν ἑορτήν του, τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἀνακομιδή τῶν μυροβόλων λειψάνων του, ἅτινα ἐναπετέθησαν ὁμοῦ μετά τῆς πρεσβυτέρας του δύο ἡμέρας ἀργότερον κατά τήν ταφήν της.
Ἐνδεικτικά δημοσιεύματα καί ἄρθρα διά τό γεγονός τῆς κοιμήσεως τῆς ἐκλεκτῆς τῶν Πατρῶν πρεσβυτέρας Ἀνθῆς συμπεριλαμβάνονται εἰς τό τέλος τοῦ πονήματος, ἔνθα προηγεῖται καί σύντομον βιογραφικόν τοῦ ἡγιασμένου συζύγου της π. Νικολάου Πέττα.
Χαῖρε καί ἀγάλλου περιώνυμε πόλις τῶν Ἀχαιῶν, πόλις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, διότι ἐβλάστησας νέα ἀειθαλῆ δένδρα, χρυσίζοντα εἰς τόν ἥλιον, χρυσίζοντα εἰς τούς αἰῶνας!
Ἔγραφον τήν 13.1.2013
Ὁ Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω
Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης
Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος: πατήρ Νικόλαος Πέττας
Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν – Ἅγιος Δημήτριος Ρωμανού. Καινούργιο πόνημα τοῦ Ἁγίου Πρωτεπιστάτου τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας, πανοσιολογιωτάτου Γέροντος Μάξιμου Ἰβηρίτου μέ τίτλο:
«NEAI HΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ:
Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ (1941-4.1.2000)
ΚΑΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ (1943-6.12.2012)»
Παρασκευή, 12 Ἀπριλίου 2013
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ἀπό τόν ἱερέα Παπαχαράλαμπο Ντελή-Πανουτσακόπουλο, ἐκ Βεσινίου Καλαβρύτων.
«Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πάσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστού, τήν διακονίαν σου πληροφόρησον. Ἐγώ γάρ ἤδη σπένδομαι, καί ὁ καιρός τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμο τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα: λοιπόν ἀπόκειται μοί ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής: οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ». (Β’ πρός Τιμ. Ἐπιστ. Παύλου, δ’ 5-8).
Ὄντως ἀποδεδειγμένον τοῖς καλοπροαιρέτοις καί εἰς Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν πιστεύοντάς ἐστι, ὅτι: οἱ «δίκαιοι ζῶσιν εἰς τόν αἰῶνα καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν», πρός δέ τοῦτο «καί τό μνημόσυνον αὐτῶν εἰς γενεάν καί γενεάν», τά δέ πολέμια τῆς Ἀληθείας κοσμικοεμφορούμενα «συστήματα» ὡς στῆλαι ἅλατος θεωροῦσιν τήν λάμψιν τῶν δικαίων ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἀπολιθωμένα ἐμπρός τοῦ ἀξιώματος: «καί οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες», καί ἐν προκειμένῃ περιπτώσει τόν ὄντως ἱερέα πατέρα Νικόλαον Πέττα τόν καί Σημειοφόρο, κατά τήν κοινήν πλείστων πιστῶν αὐθόρμητον ὁμολογίαν.
Ὅσον καί ἐάν αἱ πορωμέναι ἐκ κοσμικοῦ φρονήματος καρδίαι τῶν ἐν ταῖς «σπείραις» τῶν «κουβέρνων» συνωστιζομένων ἀνθρώπων λησμονοῦσιν ἤ ἀθετοῦσιν τό μέγα καθῆκον αὐτῶν, τό πρός τούς πατέρας μνημόνειον καί υἱκόν σέβας, ἡ ἀλάθητος ἅμα τε ἀδέκαστος ἱστορία στεντορίως μαρτυρεῖ, κυρίως μεταθανατίως δή, ὡς ἑλλανόδικος βραβευτής τῆς προσωπικότητος αὐτῶν.
Μορφαί αἵτινες εἰς τό ἔπακρον ἐτίμησαν τόν Κυριακόν Σταυρόν, Ὅν ὅλως ἑκουσίως ἐπωμίσθησαν, καί σαφῶς μετά τούτου ὡς Κυρηναῖοι τήν Ἐκκλησίαν καί τό πλήρωμα Αὐτῆς, ἐν οὔσῃ διακονία ἐκόσμησαν, οὕτως διαμένουσιν ἀνεξίτηλοι εἰς τήν μνήμην τῶν ἐπιζώντων ἐκτιμητῶν τῆς ἀνωτερότητος τῶν καί εἰς τάς γενεάς τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἀξιομίμητα πρότυπα, ὡς ὁ Κύριος ηὐδοκήσας ἠβουλήθη, ἀλλά καί προανήγγειλε: ἐνεγράφησαν εἰς τάς χρυσᾶς δέλτους τῆς Ἱστορίας, εἰς τάς αἰωνίους Βίβλους τοῦ Θεοῦ τῶν ἐν τοῖς οὐρανοίς ἀπογεγραμμένων.
Μία τοιούτου μεγίστου πνευματικοῦ βεληνεκοῦς μορφή ὑπῆρξε καί ὁ ἀξιομακάριστος ὄντως ἱερεύς τῆς τοπικῆς τῶν Πατρῶν Ἐκκλησίας ἡμῶν, πατήρ Νικόλαος Πέττας, ὅστις ἀναλωθείς ὡς ποιμήν ἀλλά καί ὡς καθηγητής μεταλαμπαδεύων εἰς πιστούς καί μαθητᾶς αὐτοῦ τήν θύραθεν ἅμα κυρίως τήν ἀνεκτίμητον ἄνωθεν ἐκπορευομένην καί μηδέποτε δαπανωμένην σοφίαν.
Προσέφερε προθύμως ἅπαν τό εἶναι αὐτοῦ, περιθάλπων τούς ἑκάστοτε προστρέχοντας – δικαίους καί ἀδίκους- εἰς τήν πνευματικήν ἀγκάλην του. Ἀενάως ἐκ τοῦ ὑστερήματός του τούς πένητας ἐλεῶν, τούς ἀτάκτους- ὡς ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος προσετάξατο- νουθετῶν, τούς ὀλιγοψύχους στηρίζων καί τούς ἐν ταῖς τρικυμίαις, τόν κλύδωνα καί ταῖς ζάλαις πλανωμένους τοῦ πεπερασμένου κόσμου τούτου, μετ’ αὐτοθυσίας διασώζων. Ὄντως ἡ τοῦ πατρός ποιμαντική τε καί φιλανθρωπία ἐνεθύμιζε τόν ἅγιο Διάκονο τοῦ πάπα Σίξτου, Λαυρέντιο, Ὅστις εἶχεν ἐπενδύσει εἰς θησαυρούς ἀδαπανήτους τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησίας: εἰς τούς ἀσθενεῖς, πένητας καί ἀναξιοπαθοῦντας ἐν γένει. «Διπλοῦν τοῦτο τό ζῶον», – ἔν τύποις καί ἴχνεσιν τοῦ ἰερωτάτου Χρυσοστόμου συνήθως ἔλεγε: -«ὁ ἄνθρωπος λέγω.. καί ἐν οὐρανῷ και ἐν γῇ συγγένειαν ἔχων· διά μέν γάρ τῆς νοητῆς οὐσίας, κοινωνεῖ ταῖς ἄνω δυνάμεσι, διά δε τῆς αἰσθητῆς τοῖς τῆς γῆς συνῆπται πράγμασι, σύνδεσμος τις ὤν ἀκριβής ἑκατέρας τῆς κτίσεως».
«Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισται, τόν δρόμον τετέλεκε, τήν πίστιν τετήρηκε, διό ἀπόκειται αὐτῷ ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος»! Πράγματι ἡ ζωή αὐτοῦ ὑπῆρξε εἷς ἀέναος ἀγών, εἰς ἁπάσας τοῦ πολυκυμάντου αὐτοῦ βίου ἐκφάνσεις: ὡς ἱερέως, ὡς ἀνδρός, ὡς συζύγου, ὡς πατρός, ὡς οἰκογενειάρχου, ὡς ἐκπαιδευτικοῦ, ἐνίοτε καί ὡς διωκομένου, ὡς ζηλωτῆ τηρητοῦ τοῦ ὑψίστου διακονήματος ὅ μετ’ ἐνθέου ζήλου ἅμα τε ὑπέρ ἐλλόγου αὐτοῦ ποιμνίου καί ἀνθρώπων γενικῶς περιεβλήθη, ὅτε ἐν ἐμπράκτῳ ἀνιδιοτελείᾳ τό ὑπάρχειν ἅπαν ἑαυτοῦ ὑπέρ πολλῶν ἐξήντλησεν.
Θαυμαστή δ’ ὑπῆρξε καί ἡ προαναγγελθεῖσα ὑπό τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τελευτή τοῦ παμμακαρίστου πατρός Νικολάου, ὅτε ἐν ὥρᾳ Λειτουργίας μυστικῶς καί ὑπερβατῶς ἤκουσε τήν φωνήν τοῦ Ἱεράρχου λαλούσης πρός αὐτόν: «Νικόλαε ἑτοιμάσου, νῦν ὁ καιρός τῆς ἀναχωρήσεώς σου ἤγγικεν, πρίν τῶν Θεοφανείων τό οὐράνιον Θυσιαστήριον σοί ἀναμένει, ἦτο δέ τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ Πρωτοχρονιά καί ἀσφαλῶς καί διττή τῆς Χριστιανοσύνης μεγίστη ἑορτή. Ὄντως μετά τήν πάροδον τριῶν ἡμερῶν ὁ μακάριος ἀπῆλθε…καί ὁ μαρτυρῶν ταῦτα, μηδαμινός τοῦ Κυρίου διάκονος παπαΧαράλαμπος, ἀληθῶς μαρτυρεῖ, καθ’ ὅτι ἐν τῇ τοῦ ἔθους ἀνταλλαγῇ διά τόν νέον ἐνιαυτόν εὐχῶν μοί ἐξεμυστηρεύθη.
Ὄντως εἶχον τήν εὐλογίαν ἵνα γνωρίσω ἐκ τοῦ σύνεγγυς τόν σεπτόν περί οὗ ὁ λόγος ἱερέα, ὅστις μοί συνεβούλευε ὡς λαϊκό ἀλλά καί ὡς ἀρχάριο ἱερέα, θέλω δέ ἵνα πιστεύω ὅτι ἕως καί τῆς κοινῆς ὑπαντήσεώς μου μετ’ αὐτοῦ δέ θά στερηθῶ τῆς καί ἄνωθεν αὐτοῦ ἐπιτροπείας, ἐπί δέ τούτου, εὐκαιρίας δοθείσης, θά ἤθελα ἴνα ταπεινῶς ὁμολογήσω – (μέ κίνδυνον ὅπως οἱ κακοπροαίρετοι, κυρίως τοῦ τοπικοῦ τῶν Πατρῶν ἱερατείου, μοί ὀνειδίσωσιν)- ὅτι εἰς μίαν τοῦ βίου μου χαλεπήν διακύμανσιν μοί ἐπεσκέφθη ὅλως ὑπερφυῶς ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ, Ὅστις ἐξ ὅσων ἀληθῶν ἐν τάχει μοί ἐξιστόρησεν, ἀναχωρῶν μοί εἶπεν ὅτι αὐτή αὕτη ἡ θαυμαστή ἐπίσκεψίς Του πρός συμβουλήν καί νουθεσίαν πρός ἐμέ, ἐγένετο κατόπιν ἐπιθυμίας τοῦ πατρός Νικολάου…. «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ».
Καί δεν, θά ἔλεγον τοῦτο «διά τόν φόβον τῶν ἰουδαίων» ἐάν δέ εἶχε προηγηθῆ καί ἡ ἐξομολόγησις τῆς συζύγου ἑνός τοῦ πατρός Νικολάου πνευματικοῦ τέκνου, ἤτοι σ’ ἀνύποπτον χρόνον ἡ σεβαστή σύζυγός του κ. Αἰκατερίνη μοί διηγήθη ὅτι: ὅτε ὁ ἀείμνηστος σύζυγός της κ. Χρῆστος ἐνοσηλεύετο εἰς τό Νοσοκομεῖον Πατρῶν Ἅγιος Ἀνδρέας, πάσχων βαρύτατα ἐξ ὀξείας παγκρεατίτιδος, καί προαισθανθείς τήν ἐπελαύνουσα ἔξοδόν του ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἔλαχεν τῆς ἀφάτου ἐπισκέψεως τοῦ πατρός Νικολάου κατά τήν ὥρα ἐν ᾗ ἀνεζήτει πνευματικόν πρός ἐξομολόγησιν, λέγων μάλιστα -(ὡς ὀπτασία τοῦ π. Νικολάου)- εἰς τήν κ. Αἰκατερίνην ὅτι: «αὔριον θά εἴπωμεν ἐν ἐκτάσει μέ τόν Χρῆστον …» καί τήν ἐπαύριον ὁ κ. Χρῆστος ἐκοιμήθη… Ὑπάρχουσιν καί ἕτερα πλεῖστα σημεῖα, ἅτινα καταρτυροῦσιν διαπρυσίως τήν τοῦ πατρός Νικολάου ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ ὑπερφυσικήν παρουσίαν τά ὁποῖα ἐν εὐθέτῳ πληρώματι χρόνου ἤθελον ἐξιστορήσει, ἤτοι τάς διασταυρωμένας ἤδη μαρτυρίας πολλῶν πιστῶν οἵτινες ἔζησαν παρά τήν πνευματικήν σκιάν τοῦ σημειοφόρου πατρός, διακρατῶν καί τήν ἐσχάτην ἐν τῷ βίῳ τούτῳ ὁμολογίαν τῆς πολυσεβάστου αὐτοῦ πρεσβυτέρας κ. Ἀνθῆς, ἡ ὁποία ὅτε τήν εἶδον τό παρελθόν Φθινόπωρον μοί ἐξομολογήθη ὅτι ἦταν ἡ τελευταία φορά πού τήν ἔβλεπα καθ’ ὅτι ὁ π. Νικόλαος τῆς εἶχε προαναγγείλει τόν τῆς ἑορτῆς του μετ’ αὐτῆς συνεορτασμόν…καί ὄντως ὅτε πληροφορήθην τήν τελευτήν αὐτῆς ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐμνήσθην τοῦ ρήματος αὐτῆς.
Εὐχαριστηριακῶς δέ κλίνων τό ἄρθρον τοῦτο, – (σημειολογικῶς ὑπερθεματίζων τήν εὐλογίαν ἧς ἔτυχεν ὁ σεπτότατος σημειοφόρος π. Νικόλαος, ὅπως εὐαρεστούμενος ὁ ἅγιος Πρωτεπιστάτης τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας ηὐδόκησεν ἴνα ἐκπονήση τό βιβλίον εἰς ὅ ξεδιπλοῦνται ἄγνωσται πτυχαί τῆς ἁγίας του ἱερέως βιοτῆς) – ἐπιθυμῶ εἰς τά μάλα, ὅπως εὐχαριστήσω ἐκ βάθους πεπυρωμένης ἐν Σωτῆρι Ἰησοῦ Χριστῷ, τόν ἡμέτερο συμπατριώτη ἅγιο Πρωτεπιστάτη τοῦ Ἁγίου Ὅρους Καμενιανίτη Γέροντα Μάξιμο Ἰβηρίτη (Νικολόπουλο), ὅστις μοι ἐχάρισεν τό πολύτιμον ἅμα τε ηὐλογημένον πόνημα τό ὁποῖον ἐπιγράφεται: «ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ» καί ἀναφέρεται εἰς τόν πατέρα Νικόλαο (1941-4-1-2000) καί εἰς τήν πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6-12-2012), πιστεύω δέ ἀκραδάντως ὅτι τοῦτ’ αὐτό τό ηὐλογημένον σύγγραμμα ἤθελε βοηθήσει πάμπολλα ἀνδρόγυνα, εἰδικά πού τήν σήμερον ὁ μέγας της Ἑλληνικῆς οἰκογενείας θεσμός βάλλεται πανταχόθεν, ἴσως ὡς πρωταρχικόν καί μεῖζον της Ἐκκλησίας κύτταρον.
Εὐελπιστῶ δή ὅτι θά δυνηθῶ καί διά ζώσης νά πάρω τήν εὐλογίαν τοῦ ἁγίου Πρώτου Γέροντος τήν Παρασκευήν τῆς δεκάτης Μαΐου 2013, ἐάν αἱ ηὐξημέναι αὐτοῦ ὑποχρεώσεις τοῦ ἐπιτρέψωσιν ὅπως παρευρεθῆ ἐν ταῖς ἐκδηλώσιν αἵτιναι θά λάβωσιν χώραν ἐν τοῖς ἀποκαλυπτηρίοις καί τήν τοποθέτησιν πλάκας πρός τιμήν τοῦ Ἐθνεγέρτου Π.Π. Γερμανοῦ εἰς τό ἱστορικό Σπήλαιο Παναγίας Δροβολοβοῦ, διότι ἐκτός τῆς ἠθικῆς αὐτοῦ συμπαραστάσεως ἀνέλαβε καί τήν οἰκονομικήν ἐπιβάρυνσιν διά τήν κατασκευήν τῆς τιμητικῆς πλακός.
Αὐτή θά ἐντοιχιστῆ εἰς τόν ὁμώνυμον Ἱ. Ναό τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς- εἰς τόν βράχο τῆς Παναγίας Δροβολοβοῦ- πρός τιμήν ὡς προεγράφη, τοῦ φλογεροῦ ἱεράρχη τοῦ ἀγώνα τοῦ 1821 Π. Πατρῶν Γερμανοῦ καί αἱ ἐκδηλώσεις τῶν ἀποκαλυπτηρίων θά γίνουν κατά τήν πανήγυριν τοῦ ὁμωνύμου ἱεροῦ ναοῦ (10-5-2013). Ἐν εὐγνωμοσύνῃ διατελῶν εἰς π. Νικόλαον ἅμα τε εἰς ἅγιον Πρωτεπιστάτην Ἁγίου Ὄρους.
Ὡς γνωστόν, ὁ Π.Π. Γερμανός φυλακίσθη δι’ ὀλίγας ἡμέρας τόν Ἰανουάριο τοῦ 1825 εἰς τό Σπήλαιον τοῦ βράχου τῆς Παναγίας Δροβολοβοῦ, μεταφερόμενος ἀπό τό μοναστήρι Χρυσοποδαριτίσσης τῶν Νεζερῶν, ὅπου συνελήφθη ἀπό τόν Σοπωτινό Νικολέτο Σοφιανόπουλο φρούραρχο τότε τοῦ Χλουμουτσίου, κατόπιν διαταγῆς τῶν Κωλέττη καί Γκούρα (κατά τήν ἐμφυλιοτική τοῦ τότε κατάστασιν).
Ἀναρτήθηκε ἀπό: Priest Zastovis – Romanou Charalampos (http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr & http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr )
ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΒΗΡΙΤΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:
«NEAI HΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ:
Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ (1941-4.1.2000)
ΚΑΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ (1943-6.12.2012)»
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟ-ΚΑΜΕΝΙΑΝΙΤΗ:
Μία ἀξιοθαύμαστη ἱερωμένη μορφή, πολυσύνθετη καί ἀκτινοβόλα – τῆς ὁποίας ἡ ἐκπληκτική πνευματική δραστηριότητα ξεπέρασε τά ὅρια τῆς ἀχαϊκῆς πρωτεύουσας, ὅπου ἔζησε καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ – καθαγιάζει ἀκόμη καί στίς μέρες μας τήν Πάτρα καί ὄχι μόνο, καταδεικνύοντας περίτρανα ὅτι καί στίς δύσκολες ἀντιπνευματικές ἐποχές τῶν τελευταίων χρόνων δέν ἔλειψαν οἱ ἁγιασμένες μορφές, οἱ ἁγιασμένοι λευίτες, ἐργάτες στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου.
Ὁ λόγος γιά τόν μακαριστό π. Νικόλαο Ἀ. Πέττα, τόν «Δίκαιο Σημειοφόρο», ὅπως τόν ὀνομάζουν ὅσοι τόν γνώρισαν καί ἔγιναν μάρτυρες τοῦ ἐνάρετου βίου του, τῆς πνευματοφόρου διαδρομῆς του, καθώς καί τοῦ προορατικοῦ του χαρίσματος.
Ὁ π. Νικόλαος-ὅπως γράφει στόν πρόλογο τοῦ σήμερον παρουσιαζομένου βιβλίου ὁ Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης – «εἰς τήν ζωήν του ἠκολούθησε τήν ἀληθῆ ὁδόν, τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Ὁ ἔνθεος αὐτοῦ ἀγών ἦτο μυστικός, ὅπως ἀκριβῶς ἀποῤῥέει ἀπό τήν ὀρθόδοξον πατερικότητα».
Σκιαγραφώντας – μέ τήν ταπεινή μας πέννα – τήν ἁγιασμένη μορφή τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου Πέττα, κρίνεται σκόπιμο νά προστρέξουμε σέ δημοσιευμένα ἄρθρα πολλῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, καθώς καί συναδέλφων του ἐκπαιδευτικῶν ἀπό τήν περιφέρεια τῆς Μητρόπολης Πατρῶν, τῆς Φωκίδος καί ἀλλοῦ.
Πολλά ἀπό αὐτά τά ἄρθρα βρίσκονται δημοσιευμένα σέ διάφορα ἐκκλησιαστικά καί ἄλλα ἔντυπα, συμπεριλαμβάνονται δέ καί στό πρόσφατα ἐκδοθέν βιβλίο ὑπό τοῦ Πρωτεπιστάτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου, τό ὁποῖο ἀξίζει νά μελετήσουμε, γιά νά γνωρίσουμε τήν ἡγιασμένη πορεία τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου ἐν ζωῇ, ἀλλά καί τήν μετά θάνατον παρουσία του σέ διάφορες περιστάσεις, ἀκόμα καί γιά τήν κοίμηση τῆς πρεσβυτέρας του.
Ὁ μακαριστός π. Νικόλαος Πέττας γεννήθηκε στήν πόλη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τήν Πάτρα, ἀπό γονεῖς Ἑπτανησίους. Ἀπέκτησε σπουδαία μόρφωση ἀπό θετικές καί θεωρητικές ἐπιστῆμες καί τέσσερα ἀνώτατα πτυχία. Ἀρχικά ἐργάστηκε ὡς καθηγητής στά ΤΕΣ μηχανολόγος. Ἀργότερα ὅμως, μέ τήν προτροπή πολλῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, καθώς καί τοῦ πνευματικοῦ του, ἐπείσθη νά ἀκολουθήσει τήν Θεία προσταγή. Στίς 8 Ἀπριλίου 1979 χειροτονήθηκε διάκονος, ἐνῶ στίς 15 Ἀπριλίου τοῦ ἴδιου ἔτους ἱερέας, ἀπό τόν ἀοίδιμο μητροπολίτη Πατρῶν Νικόδημο Βαληνδρᾶ.
Μαζί μέ τήν ἄξια πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012), ἀπέκτησαν δώδεκα παιδιά καί εἶναι σημαντικό αὐτό νά τό τονίσουμε, καθότι στίς μέρες μας γίνεται προσπάθεια ἀφανισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ γένους – μέ διάφορους τρόπους – ἀλλά καί μέ τήν αὔξηση τῆς ὑπογεννητικότητας, λόγω, ὑποτίθεται, τῶν οἰκονομικῶν δυσκολιῶν.
Τό παράδειγμα αὐτό τοῦ π. Νικολάου Πέττα ἄς ἀποτελέσει πρότυπο γιά ὅλους μας καί ἰδιαίτερα γιά τίς λευιτικές οἰκογένειες. Μεταξύ τῶν ἐκλεκτῶν του τέκνων-πρέπει νά ἀναφέρουμε- ξεχωριστή θέση κατέχει ὁ σήμερον Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας, ὁ ὁποῖος εἶναι καί πρόεδρος τοῦ μή κερδοσκοπικοῦ: ἱνστιτούτου «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος».
Στίς μέρες μας, πού ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς ὕλης καί τοῦ ἀτομισμοῦ τείνει νά σαρώσει κάθε ὑψηλό καί εὐγενές ἰδανικό, πού ἡ χώρα μας βιώνει ἀνυπέρβλητες βασάνους, εἶναι σημαντικό νά διδασκόμαστε τήν καρτερικότητα καί τήν ὑπομονή, τόν ἐνάρετο καί πνευματικό βίο, ἀπό ἁγιασμένες μορφές σάν τόν μακαριστό π. Νικόλαο Πέττα, νά πορευόμαστε πάντα ἐν Κυρίῳ καί τότε δέν θά χαθοῦμε.
Ὁδεύοντες στήν Μεγάλη Σαρακοστή, πρός τό μαρτύριο, τόν σταυρικό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας – ὅπως μας λέγει καί ὁ Μέγας Βασίλειος – διά τῆς ἐξυμνήσεως τοῦ βίου «τῶν διαπρεψάντων ἐν εὐσεβείᾳ», δοξάζομεν πρῶτον τόν Δεσπότην καί Κύριόν μας Χριστόν, τόν ὁποῖον παρακαλοῦμε καί διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων νά ἀτσαλώνει τήν πίστη μας, νά ἐνδυναμώνει τήν θέλησή μας, γιά νά διέλθουμε τούς δύσκολους καιρούς, καί νά προστατεύει τό γένος μας ἀπό κάθε ἐπιβουλή.
Ἐπιχαίροντες, διά τήν ἔνθεον προσπάθεια τοῦ Πρωτεπιστάτου Ἁγίου Ὅρους Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου – τήν ὁποία συναντοῦμε καθ’ ὅλον τόν ἐν τῷ Ἁγιωνύμῳ Ὄρει βίον του -συγχαίρομεν τοῦτον διά τό παρόν πόνημα, ἐξαιτούμενοι τίς εὐλογίες του καί τίς εὐχές του.
Μακάρια ἡ μνήμη τοῦ π. Νικολάου Ἀ. Πέττα ἐν ταῖς ἀγκάλαις τοῦ Κυρίου μας. Εἴθε νά μεσιτεύει στόν Κύριο καί ὑπέρ ἡμῶν, ὥστε νά γευθοῦμε τόν αἰώνιο παράδεισο.
Κωνσταντῖνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτη
Ὁ Κωνσταντῖνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης, λογοτέχνης, συγγραφέας, τ. ἀντιπρόεδρος Ἕνωσης Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν καί ἀντιδήμαρχος Πολιτισμοῦ τ. Δήμου Ἀροανίας Καλαβρύτων, γεννήθηκε στούς Καμενιάνους Καλαβρύτων Ν. Ἀχαΐας. Στόν χῶρο τῶν γραμμάτων ἐμφανίστηκε πολύ νωρίς καί ἔχει ἐκδώσει μέχρι σήμερα ἐννέα βιβλία μέ ποιήματα, διηγήματα, ἱστορικές μελέτες κ.ἄ., ἐνῶ ἔχει συμμετάσχει καί στή συλλογική συγγραφή ἀρκετῶν ἄλλων βιβλίων. Ἔχει ἐπιμεληθεῖ ἐπίσης τήν ἔκδοση βιβλίων καί ὁδηγῶν πολλῶν φορέων καθώς καί τοῦ τ. Δήμου Ἀροανίας. Πολλά ἀπό τά ἔργα του ἔχουν συμπεριληφθεῖ σέ λογοτεχνικές ἐγκυκλοπαίδειες καί ἀνθολογίες. Γιά ἀρκετά χρόνια ὑπῆρξε ἀρχισυντάκτης στήν περιοδική ἔκδοση Κεντροδυτικής Πελοποννήσου τήν ἐφημερίδα “ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ“. Σήμερα ἐργάζεται στούς Ἠλεκτρικούς Σιδηροδρόμους Ἀθηνῶν-Πειραιῶς (ΗΣΑΠ) καί συνεργάζεται μέ πολλές ἐφημερίδες καί περιοδικά.
Πηγή: http://agioritikesmnimes.blogspot.gr
ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΥ
Ἀν. Καθ. Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Παν. Ἀθηνῶν
Τ.Θ. 77151, 17510 Παλαιό Φάληρο
Τηλ.: 210 9821796, Φαξ: 210 9886329
Παλ. Φάληρο, 12 Αὐγούστου 2013
Πρός
Πανοσιολογιώτατον
Γέροντα Μάξιμο Ἰβηρίτη
Πρωτοεπιστάτη τοῦ Ἁγίου Ὅρους
Ἱερά Ἐπιστασία
Ἁγίου Ὄρους, Ἄθω
Πανοσιολογιώτατε Μάξιμε, εὐλογεῖτε,
Ἔλαβα μέ μεγάλη χαρά τό ἀποκαλυπτικό σας βιβλίο, ἐπετειακό πόνημα, «Νέαι Ἡγιασμέναι Μορφαί εἰς τόν Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου: Ὁ π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ Πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)», μέ τήν ἁγιασμένη καί φωτισμένη δική σας ἐπιμέλεια καί ἐπίπονη φροντίδα, καί ἤθελα μέ αὐτό τό γράμμα μου νά σᾶς ἐκφράσω τά ὁλόψυχα συγχαρητήριά μου γιά τήν ἀγαθή καί εἰλικρινῆ προσπάθειά σας νά φέρετε στό φῶς παραδείγματα νέων στήν ἐποχή μας ἁγιασμένων μορφῶν, ὥστε νά ἀποδοθεῖ ἡ ἀναγνώριση καί ὁ ἐπιβαλλόμενος ἔπαινος καί στά τιμώμενα πρόσωπα, ἀλλά καί σέ μᾶς ἡ ἐλπίδα ὅτι, ὅπως μέ σαφήνεια δηλώνετε στό «Προλογικό Σημείωμα», «ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις καιροῖς δέν ἐξέλιπον οἱ δίκαιοι ἐν τῷ κόσμῳ, ἀλλά βλαστάνουν “νέα ἀειθαλῆ δένδρα, χρυσίζοντα εἰς τόν ἥλιον, χρυσίζοντα εἰς τούς αἰῶνας”».
Ὅλα ὅσα περιλαμβάνονται σ’ αὐτό τό βιβλίο γιά τήν οἰκογένεια τοῦ ἀειμνήστου π. Νικολάου Ἀ. Πέττα, μοῦ ἦταν παντελῶς ἄγνωστα καί γι’ αὐτό ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνη μου σέ σᾶς, πού μέ τήν ἀγάπη σας, φροντίσατε νά τά ἀναδείξετε καί νά τά κάνετε εὐρύτερα γνωστά.
Μέ σεβασμό,
Μαρία Μαντουβάλου