ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ ΠΕΤΤΑ

Ἡ ἐκλιποῦσα πρεσβυτέρα Ἀνθή π”Ν. Πέττα 1943 – 2012, ΕΤΩΝ 69.

Ἐπιμέλεια ἄρθρου: Ἀρχιμανδρίτης Ἰωακείμ Σωτηρόπουλος

 

Κατωδύνοι θά ἐξοδεύσουμε τό Σάββατο 8-12-2012 ὤρα 10:30 π.μ. στόν Ι.Ν.Ἁγ.Ἰωάννη Πρόδρομο Παραλίας Πατρῶν καί θά ἐνταφιάσουμε στό Κοιμητήριο τῆς Παναγίας Ἀλεξιώτισσας, συγγενεῖς καί φίλοι τήν προσφιλῆ ὑπερπολύτεκνη Πρεσβυτέρα Ἀνθῆ π’’Ν. Πέττα, συγκλονισμένοι ἀπό τήν ἀδόκητη ἀπώλειά της. Μέχρι πρίν λίγο ἦταν ἀνάμεσά μας. Ἡ σφρίγουσα καί γεμάτη παλικαρίσια ψυχή ὡς ἄλλη Τζαβέλαινα, κατά τή βουλή τοῦ Κυρίου, ὁδεύει τήν μακαρίαν ὁδόν.

Ἡ Ἀνθή π’’ Νικολάου Πέττα γεννήθηκε τό ἔτος 1943 στό χωριό Φράγκα Ἀχαΐας ἐκ γονέων εὐσεβῶν καί παραδοσιακῶν, καταγόμενη ἐκ τῆς οἰκογενείας Κατριμπούζα ἀπό τή μεριά τοῦ πατέρα της καί ἐκ τῆς οἰκογενείας Πανταζοπούλου ἀπό τή μητέρα της. Μεγάλωσε στό χωριό, ὅπου ἔλαβε τήν ἀπαραίτητη μόρφωση, ἐνῶ ἀργότερα μετακινήθηκε μέ τά ἀδέλφια της στήν Πάτρα. Ἐκεῖ ἀγωνιζόταν ὄχι μόνο γιά τήν ἐξεύρεση τῆς ὑλικῆς τροφῆς, ἀλλά περισσότερο γιά τήν πνευματική. Ἐνῶ ποθοῦσε τή Μοναχική ζωή, μέ ἐντολή τοῦ πνευματικοῦ της σύναψε γάμο μέ τόν εὐσεβῆ καθηγητή κύριο Νικόλαο Πέττα. Καί οἱ δυό τους στοιχώντας αὐστηρά στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου περί ἐγγάμου βίου ἀπέκτησαν 12 παιδιά, 6 ἀγόρια καί 6 κορίτσια. Κατόπιν, ὅταν ὁ σύζυγός της καλεῖται ἀπό τό Θεό νά λάβει τούς δυό βαθμούς τῆς ἱεροσύνης, δέχτηκε μέ ταπείνωση καί εὐθύνη νά φέρει τόν τιμημένο τίτλο τῆς Πρεσβυτέρας.

Διακόνησε τή μεγάλη της οἰκογένεια μέ παραδειγματική αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία. Τό εὐλογημένο ζεῦγος δέν περίμενε καμία στήριξη καί ἀναγνώριση γιά τό μεγάλο φορτίο, πού σήκωνε, οὔτε ἀπό τήν πολιτεία οὔτε ἀπό πουθενά ἀλλοῦ, ἀντιθέτως μερικές φορές ἀκόμα καί εἰρωνεία εἰσέπραξε!

Τήν Πρεσβυτέρα Ἀνθή διέκριναν σπάνιες ἀρετές, ὅπως τῆς εὐγένειας, τῆς ὑπομονῆς, τῆς σωφροσύνης, τοῦ μέτρου, τοῦ ἡρωισμοῦ, τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς εὐσέβειας. Ζοῦσε μυστηριακή ζωή μέχρι τέλους. Ὑπῆρξε κραταιό στήριγμα στόν ἱερέα σύζυγό της καί τόν ὑπηρέτησε ἐπάξια. Μαζί του γευόταν πολλά ἀπό τά φαρμάκια, πού τοῦ πρόσφεραν, χωρίς νά χάνει τήν πίστη της καί τή δοξολογία τῆς πρός τό Θεό. Ὁ π’’ Νικόλαος λόγω τῆς ἀγαθῆς καί σπάνιας ψυχῆς της τήν ἀποκαλοῦσε χαριτολογώντας «Γερόντισσα Ἀγάθη».

Καί ὅταν ἔχασαν ἄδικα τήν κόρη τους, τήν Σοφία, καί πάλι δοξολογοῦσαν τό Θεό, ὡς ὁ πολύαθλος Ἰώβ. Στήν ἀλλαγή τῆς χιλιετηρίδας ἡ Ἀνθή ἀποχωρίζεται γιά πάντα τό σύζυγό της, σέ ἡλικία 58 ἐτῶν, καί θρήνησε μέν γιά τήν ἀπώλεια, ἀλλά δοξολόγησε τόν Ὕψιστο. Στά παιδιά της ἔδινε τήν εὐχή της καί κατόρθωσαν μέ μεγάλο ἀγώνα ὅλα νά μορφωθοῦν καί ἕνα-ἕνα ἀποκτοῦσε τή δική του οἰκογένεια. Ἀπόλαυσε καί τή χαρά νά δεῖ 12 ἐγγόνια. Σέ ἕνα ἀπό τά παιδιά της μάλιστα, μαζί μέ τό σύζυγό της, ἔδωσαν τήν εὐλογία τους, γιά νά ἀφιερωθεῖ στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐνῶ ἀπολάμβανε τή χαρά τῶν καρπῶν της καί τήν ἱκανοποίηση τῶν θεάρεστων ἔργων, ἀλλά καί τή βαθειά ὑπόληψη τῆς κοινωνίας τῆς πόλεώς μας, ἐξελέγη καί προσελήφθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τάς αὐλάς Του. Μετά ἀπό μεγάλη μάχη στήν ἐντατική τοῦ ΓΝΑ ἐπί 2 μῆνες κλήθηκε στά οὐράνια σκηνώματα, γιά νά ἀπολαύσει μαζί μέ τό σύζυγό της καί τήν κόρη της τούς καρπούς τῶν μόχθων της ἀπό τό φιλεύσπλαχνο Θεό. Ἄλλωστε τῆς τό εἶχε προείπει ὁ π. Νικόλαος «Στήν γιορτή μου θά σέ πάρω νά σέ ξεκουράσω!». (Ἔτσι ἔγινε, ἡ Πρεσβυτέρα Ἀνθή κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ στίς 6 Δεκεμβρίου 2012). Γι’ αὐτό καί ἐμεῖς οἱ οἰκεῖοι της ἄς προσπαθήσουμε νά ἀμβλύνουμε τήν ὀδύνη μας καί νά περιορίσουμε στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ τή θλίψη μας. Γιά τόν ἀπροσδόκητο χαμό τῆς λίαν ἀγαπημένης μας μητέρας καί γιαγιᾶς, ἄς εὐχηθοῦμε ὅλοι Κύριος ὁ Θεός νά ἀναπαύσει τήν ψυχή της ἐν χώρᾳ ζώντων.

 

Μέ μεγάλο σεβασμό στήν ἱερή μνήμη σου

ὁ υἱός σου Ἀρχιμ. Νεκτάριος π’’Ν. Πέττας

 

Πηγές ὑλικοῦ: Ἐφημ. «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ», Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012. Ἐφημ. «Η ΓΝΩΜΗ», Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012.

 

 

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΜΙΑ ”ΑΓΙΑ” ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ ἡ Πρεσβυτέρα Ἀνθή, μία ἅγια μορφή τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν.

Παρουσίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἠλιουπόλεως κ. Θεοδώρου τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας τελέσθηκε ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς Πέττας.

Δεκαπέντε κληρικοί τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν καί ἄλλων Μητροπόλεων, καθώς καί τέσσερις ἱεροδιάκονοι, τίμησαν γιά τελευταία φορά τήν Πρεσβυτέρα Ἀνθή, μία σύγχρονη ἅγια μορφή, πού ἔζησε στήν Ἱερά Μητρόπολη τῶν Πατρῶν. Ἐπίσης ἀρκετοί ἦταν οἱ πιστοί, συγγενεῖς, φίλοι, γνωστοί, ἀλλά καί ἄγνωστοι, πού γνώριζαν τήν βιοτή τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ὅπου παρευρέθηκαν στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, γιά νά ποῦν τό τελευταῖο ἀντίο στήν «Γερόντισσα Αγάθη», ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε ὁ μακαριστός σύζυγός της, γνωρίζοντας τά χαρίσματά της.

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μουλατσιώτης, κατόπιν προτροπῆς τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου, ἐκφώνησε τόν ἐπικήδειο λόγο γιά τήν Πρεσβυτέρα Ἀνθή.

Διακόνησε τή μεγάλη της οἰκογένεια μέ παραδειγματική αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία μαζί μέ τόν μακαριστό σύζυγό της π. Νικόλαο Πέττα, προσπαθώντας νύχτα μέρα νά μεταδώσουν στά 12 παιδιά τους αὐτό πού ζοῦσαν οἱ ἴδιοι, τήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ μέ τόν ἴδιο ζῆλο ἡ Πρεσβυτέρα Ἀνθή, ἀγωνίσθηκε στό πλευρό τοῦ μακαριστοῦ καί σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα, γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε Πρεσβυτέρα ζοῦσε πιό ἔντονα τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέχρι καί τήν τελευταία της ἡμέρα. Γι’ αὐτό τό σκήνωμά της σήμερα βρισκόταν ἀπό τό πρωί στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὅπου παρέμεινε καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας.

Τά χαρίσματα, πού τῆς ἔδωσε ὁ Κύριός μας, ἦταν πολλά καί τό κυριότερο ἀπό αὐτά ἦταν ὅτι καθημερινά ὅ,τι καί νά συνέβαινε σέ ἐκείνη ἤ στήν οἰκογένειά της, δοξολογοῦσε τόν Θεό. Εἴτε χαρά εἴτε λύπη δοξολογοῦσαν τό Θεό καί ἐκείνη καί ὁ μακαριστός σύζυγός της. Ἀκόμη καί ὅταν ἔχασε τό ἕνα της παιδί ἀπό τά 12, τό πρῶτο πρᾶγμα, πού ἔκανε, ἦταν νά δοξολογήσει τόν Θεό.

Ἤδη μέ τήν κοίμησή της ἔγιναν τρία θαυμαστά σημεῖα, σημεῖα τά ὁποῖα δίνει ὁ Χριστός μας στούς ἀνθρώπους, πού τόν ἀγάπησαν. Τό πρῶτο ἀπό αὐτά ἦταν ὅτι κοιμήθηκε 06 Δεκεμβρίου 2012, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τό ὁποῖο ὁ σύζυγός της π. Νικόλαος Πέττας, τῆς τό εἶχε προείπει ὅτι: «Στήν γιορτή μου θά σέ πάρω, γιά νά σέ ξεκουράσω!». Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ Πρεσβυτέρα, καθώς καί ὁ μακαριστός σύζυγός της, εἶχαν γιά προστάτη ἅγιό τους τόν Ὅσιο Πατάπιο, ὅπου σήμερα 8 Δεκεμβρίου ἔγινε καί ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθής, μνήμη τοῦ Ὁσίου Παταπίου. Ἐνῶ τό τρίτο σημεῖο, πού ἔδειξε ὁ Κύριός μας μέσω τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς ἦταν ὅταν κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας ἕνα ἀπό τά παιδιά της, καθώς τῆς κρατοῦσε τό χέρι, εἶδε ὅτι τά δάχτυλα, ἀλλά καί τό χέρι εἶχαν εὐλυγισία, ἐνῶ τό σκήνωμα τῆς Πρεσβυτέρας, κατά μαρτυρία πολλῶν, εὐωδίαζε.

Μετά τήν ἀνάρτηση τοῦ συγκεκριμένου ἄρθρου τρία διαφορετικά ἄτομα ἐπικοινώνησαν μαζί μας καί μας ἀνέφεραν ἄλλο ἕνα θαυμαστό σημεῖο κατά τήν ταφή τῆς μακαριστῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθής Πέττα. Μετά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, πού ἔγινε στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ κόσμος κατευθύνθηκε πρός τό κοιμητήριο τῆς Παναγίας Ἀλεξιώτισσας, ὅπου θά γινόταν ἡ ταφή. Κατά τήν διάρκεια τῆς πορείας πρός τό κοιμητήριο οἱ καιρικές συνθῆκες ἦταν πολύ ἄσχημες. Ἡ καταρακτώδης βροχή δέν σταματοῦσε μέ τίποτε. Τήν ὥρα ὅμως που ἔφθασε τό σεπτό σκήνωμα τῆς μακαριστῆς Πρεσβυτέρας στό κοιμητήριο, ἡ βροχή σταμάτησε καί κατά ἕνα θαυμαστό τρόπο ὁ ἥλιος βγῆκε καί φώτιζε μόνο τόν τάφο καί τήν Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα, ἐνῶ ἡ βροχή ξεκίνησε πάλι καταρρακτωδῶς.

Ὁ Κύριος νά ἀναπαύσει τήν ψυχή της ἐν χώρᾳ ζώντων.

Αἰώνια .

Πηγή: Ρομφαία.

 

 

 

 

 

 

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΑΝΘΗΣ ΠΕΤΤΑ, ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ

 

Τελοῦμε τήν Κυριακή 13 Ἰανουαρίου 2013 στόν Ἱερό Ναό τοῦ Παντοκράτορος Πατρῶν Θεία Λειτουργία καί τό τεσσαρακονθήμερο Ἀρχιερατικό Μνημόσυνο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ἀγαθῆς ψυχῆς τῆς ἀγαπημένης καί σεβαστῆς  Ἀνθῆς Πρεσβυτέρας χήρας π’’ Νικολάου Πέττα (ἐτῶν 69). Παρακαλοῦμε ὅλους ὅσους τιμοῦν τήν μνήμη της νά συμμετάσχουν καί νά συμπροσευχηθοῦν γιά τήν ἀνάπαυσή της. Τῶν Ἀκολουθιῶν θά προεξάρχει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας κ.κ. Ἀμβρόσιος.

Τά παδιά της: Ἀνδρέας & Εἰρήνη Πέττα, Χρῆστος & Γλυκερία Πέττα, Ζωή & Εὐστράτιος Ἀφαλωνιάτης, ἀρχιμ. Νεκτάριος Πέττας, Κοραλία & Χρῆστος Μαρκόπουλος, Παναγιώτης & Ἑλένη Πέττα, Μαρία & Κωνσταντῖνος Κατσουλιέρης, Λουκᾶς & Βασιλική Πέττα, Χαρίκλεια Πέττα, Ἄννα Πέττα, Γιῶργος Πέττας.

Τά ἐγγόνια της: Σοφία, Ἀκριβή, Νικόλαος, Λάμπος, Σοφία, Νικόλαος, Γεώργιος, Μαριέττα, Ἀνδρέας, Δήμητρα-Σοφία, Εὐδοκία, Νικόλαος, Ἀνθή.

Τά ἀδέλφια της, οἱ ἀνηψιοί & οἱ λοιποί συγγενεῖς.

(Πηγή: panagiaalexiotissa.blogspot.com)

 

 

 

ΑΣΑΝΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ. ΕΞΑΜΗΝΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΠΕΤΤΑ. ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΝΘΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΈΡΑΣ.

 

Ἔχουσα συμπληρώσει ἐν πλήρῃ μακαριότητι ὄντως ζωήν ἕξ μηνῶν, ἐν κόλποις Ἀβραάμ ἡ ἀείμνηστος πρεσβυτέρα Ἀνθῆ καί ἤδη συνδιάγουσα Ἀγγελικόν βίον μετά τοῦ Σημειοφόρου συζύγου της καί τῆς προώρως ἀποδημησάσης ἐν οὐρανοῖς θυγατρός της Σοφίας, ἡ ἀξιότιμος αὐτῆς οἰκογένεια ἐτέλεσεν -κατά τό ἀπαράβατον εἰωθός τῆς Μητρός ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἐκκλησίας,- τό ταύτης ἱερόν Μνημόσυνον εἰς τόν καθηγιασμένον τόπον ἐξ αἵματος ἡρώων ἅμα τε καί ἐν καμάτῳ σώματος τε καί ψυχῆς ἀσκητῶν καί Ἁγίων.

 

Ἄλλωστε τό ἐδικαιοῦτο ἀπολύτως καθ’ ὅτι ἐκ Καλαβρύτων εἶλκε τήν καταγωγή της καί δή ἐξ ἐπιφανοῦς πατρώας ρίζης, -(ἐκ τῆς περιοχῆς Φλάμπουρα, ἐκ τῆς Ἀδαμαντίας Β.  Μαγκαφᾶ, συζύγου τοῦ Γεωργίου Κατριμπούζα, καί ὡς ἐπί τό γνωστότερον Γερογιώργη, ὅστις ἦτο υἱός τοῦ Δημητρίου Παλαιολόγου).

Προμήτωρ δέ, τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς ἦτο ἡ Παναγιώτα Κατσιγιάννη (ἐκ τοῦ Μεγάλου Μποντιᾶ καί σύζυγος τοῦ Ἀλεξίου Πανταζόπουλου), -εἰς τόν τόπον ὅπου ἀκόμα τις εὐαίσθητος πιστός καί ὄντως Χριστιανός τε καί Ἕλλην, ἀκούει ἀφράστως τούς λόγους καί τά ρήματα ζωῆς τοῦ ἁγίου Μοναχοῦ, ἱεροκήρυκος καί τολμῶ ὡς Καλαβρυτινός νά εἴπω Ἐθναποστόλου Χριστοφόρου  Παναγιωτοπούλου ἤ γνωστοτέρου ὡς Παπουλάκου, μάρτυρα ἐκ τοῦ τότε ἐν Ἑλλάδι ἐνδημοῦντος Βαυαρο-Ὀθωνικοῦ στέμματος μετά τῶν ἀπάτριδων καί θηριδῶς σκεπτομένων γηγενῶν ὀργάνων του.

Τήν ἀρτίαν τέλεσιν τοῦ Μνημοσύνου ἀνέλαβεν ὅλως αὐθορμήτως το καί ἑκουσίως τό εὐλογημένον Ἐκκλησιαστικόν Συμβούλιον τῆς ὡς ἄνω ἐνορίας,  ἔχον ὡς ἐπικεφαλῆς τόν λαμπρόν κληρικόν πρωτοπρεσβύτερον Γεώργιον Δ. Τσελέπην, συνεπικουρούμενον καί ἐκ τῆς ἐχούσης παραδειγματικήν βιωτήν οἰκογενείας αὐτοῦ, ἥτις καί ἠξιώθη ἵν’ ἀπολαύση ὑπερβατικῶς, σημεῖα τῆς πανθομολογουμένης ἐν Ἀχαΐᾳ ἁγιότητος τοῦ ἱερέως Νικολάου Πέττα, παμμακαρίστου συζύγου τε καί συνοδοιπόρου ἐν τρίβοις Κυρίου, τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς.

Μεγίστη Εὐλογία διά τό συμπροσευχόμενον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας πλήρωμα ὑπῆρξεν ἡ ἀνεπανάληπτος τουλάχιστον δι’ ἐμέ τόν ἀνύπαρκτον, Ἀρχιερατική Χοροστασία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πισιδίας κ.κ. Σωτηρίου Τράμπα. Ὅστις τῇ εὐαρεσκείᾳ τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ.κ. Ἀμβρσίου πλαισιοῦτο ἐκ τῶν Ἀρχιδιακόνων τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Καλαβρύτων π. Δημήτριόν τε καί π. Ἀριστείδην (υἱόν καί γαμβρόν τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Τσελέπη, καί ἀληθῶς γράφω, ἐθαύμασα τήν ἄρρητον εὐλογίαν ἥντινα παρά Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔτυχεν θαυμαστῶς ὁ εὐλογημένος ὄντως οὗτος λαμπρός ἱερεύς π. Γεώργιος Τσελέπης). Ὠσαύτως, εἰς τήν ὑπέροχον ταύτην Ἀρχιερατικήν Θείαν Λειτουργίαν καί τήν Ἀρχιερατικήν Ἐπιμνημόσυνον δέησιν συμμετεῖχε πλειάς Κληρικῶν ἐκ Καλαβρύτων καί Πατρῶν, μ’ ἐπικεφαλῆς τόν  Πανοσιολογιώτατον Καθηγούμενον τῆς Ἱστορικῆς Ι. Μονῆς τῆς Ἁγίας Λαύρας Ἀρχιμανδρίτην π. Εὐσέβειον Σπανόν, ἐκπρόσωπον τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ.κ. Ἀμβροσίου, ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν π. Παῦλος Ἀμανατιάδης, τῇ Εὐλογίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου, ὁ υἱός τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας τῇ Εὐλογίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος κ.κ. Ἱερεμίου καί ἕτεροι πλεῖστοι ἱερεῖς. Το Ἀναλόγιον ἐκόσμησεν λαμπροτάτως ἡ χοραρχία τοῦ Γέροντος τῆς Ι. Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μανεσίου π. Γερμανοῦ Μανούκα μέ τήν Ἀγγελικήν φωνήν, πλαισιουμένου ἐξ ἑτέρων κατηξιωμένων νεαρῶν ἱεροψαλτῶν ἐκ Καλαβρύτων, Πατρῶν καί Κορίνθου. Ἡ πληθύς τῶν πιστῶν ἤτις ὡς σμῆνος ἐλλόγων μελισσῶν ἐγέμισεν τόν Ι. Ναόν τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀσανίου, ὡς καί τόν περιβάλλοντα αὐτοῦ χῶρον, συγκίνησαν τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πισιδίας καί Σεπτόν Ἱεράρχην τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Πατριαρχείου κ.κ. Σωτήριον.

Οὗτος δέν ἐφείσθη κόπου καί χρόνου, ἐρχόμενος ἐξ ἑτέρας Ἠπείρου, ἐκ τῆς μακρυνῆς Κορέας, διά νά τιμήσῃ διά τῆς Αὐτοῦ Ἀρχιερατικῆς Παρουσίας, τό ἐκλεκτόν τῆς Ἁγίας του Κυρίου μας ποίμνης, λευιτικόν ζεῦγος, τό ὁποῖον προέβαλλε μάλιστα ὡς διαχρονικόν πρότυπον Ἑλληνορθόξου οἰκογενείας καί δή ἱερατικῆς, ὑπερθεματίζων σημειολογικῶς τήν ἁγίαν τοῦ πατρός Νικολάου βιοτήν προβάλλοντάς την ὡς παράδειγμα διά τήν ζωήν καί ἡμῶν τῶν ἀγωνιζομένων κληρικῶν, ὄτε δέ ἐγνώρισεν τό πάλαι ἱερατικόν της νιότης τοῦ ηὐλογημένον ἐπιτραχήλιον μετά τῆς ζώνης καί τῶν ἐπιμανικίων, ἅτινα ἐν ἀνυπόπτῳ χρόνω, καί ἐκ  χειρῶν τοῦ Σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα εἶχον περιέλθει εἰς τήν ἡμετέραν μηδαμινότητα, μ’ ηὐλόγισεν εὐλογίαν πνευματικήν. Ἡ συγκίνησις δέ  Αὐτοῦ ἦταν μεγάλη, ὅτε κατά τήν πνευματικήν καί λίαν οἰκοδομητικήν Ἀρχιερατικήν Αὐτοῦ ὁμιλίαν,  εἰς κάποιον σημεῖον ἀνέφερεν τό ὄνομα τῆς ἀειμνήστου Αὐτοῦ ἀδελφῆς Θεοδώρας, ἥτις ἐκ τῆς ἀλαργινῆς Ἄρτης  μετοικήσασα, εἶχε ζήσει εἰς τό χωρίον τοῦτο, καί μᾶλλον ἐφαίνετο νά ἠσθάνετο τήν αὔρα αὐτῆς εἰς τόν Ναόν, εἰς τόν ὁποῖον Ἐκκλησιάζετο πρίν ἀναχωρήσει διά τάς αἰωνίους του Κυρίου Αὐλάς.…. Ἀναχωρήσαντος τοῦ Σεπτοῦ Ἱεράρχου μετά τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ, καί τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Λαύρας, παρεχωρήθη γεῦμα ὑπό τῆς οἰκογενείας τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Τσελέπη, ὅστις μετά τῆς ἀξιοτίμου αὐτοῦ πρεσβυτέρας ἦσαν πνευματικά τοῦ π. Νικολάου τέκνα, ἔχοντας ἀπολαύσει παρ’ αὐτῶ ἐπουρανίους πνευματικάς προγεύσεις ὄντως ζωῆς.

Κατά δέ τήν ὥρα τῆς τραπέζης  ὡμίλησε καί ὁ σεβάσμιος Γέροντας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μάνεσι  π. Γερμανός Μανούκας, ὅστις εἶπε μεταξύ ἄλλων εἰς τόν θεόπνευστον αὐτοῦ λόγον, καί διά τά πνευματικά κέρδη ἅτινα ἀπεκόμισεν, ὡς γνωρίζων ἐκ νεότητός του, τό ηὐλογημένον καί ἠγιασμένον ζεῦγος Πέττα, προβάλλοντάς το, ὡς φωτεινόν παράδειγμα πνευματικότητος καί ὑγιειοῦς ἀγῶνος διά τήν ἀνθρωπίνην θέωσιν. Εἰσέτι ἐτόνισεν χαρακτηριστικῶς ὅτι αἱ ἀρεταί αὐτῶν ἦσαν πάμπολλαι μέ προεξάρχουσας, τάς ἐν κρυπτῷ διδομένας, ἀγαθοεργίας αὐτῶν.

Ὑπερθεμάτισεν ὅτι μεγάλη ἀπόδειξις τῆς Χριστοφόρου πορείας τῶν ἐπί τῆς γῆς,  εἶναι καί οἱ εὐλογημένοι καρποί τῆς συζυγίας αὐτῶν, οἵτινες ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν κοσμοῦν τήν κοινωνίαν, δηλαδή τά αὐτῶν τέκνα πού τήν σήμερον τά θαυμάζομεν διά τό ἦθος των καί τήν προκοπή των, τά ὁποῖα διά τῆς παρουσίας των ἐνταῦθα μαρτυροῦν ἔργον ἀγαθόν καί εὐάρευστον τοῖς ἑαυτῶν γονεῦσιν καί σαφῶς τῷ Κυρίῳ.

Ἐντυπωσίασεν δ’ ἅπαντας ὁ Γέροντας, ὅταν ἐξήγησεν, σαφέστατα καί εἰς τό ἔπακρον κατανοητῶς, τήν ὑψίστην Εὐλογίαν καί ἀδαπάνητον θησαυρόν ὅν ἔτυχεν ἡ ἐνορία διά τῆς ἀτιμήτου προσφορᾶς τῆς οἰκογενείας Πέττα, ἤτοι τήν πολύτιμον Λειψανοθήκην τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Παρασκευῆς, ἥτις ἐτοποθετήθη εἰς ὑπέροχον τῆς Ὁσιομάρτυρος Εἰκόνα…. Ὄντως καί μετά θάνατον μᾶς οἰκοδομεῖ ὁ π. Νικόλαος, καθ’ ὅτι ἅπαντες μ’ ἐμέ πρῶτον εἴχομεν τήν εὐκαιρίαν νά γνωρίσωμεν τοιαύτην μεγίστην τελετήν, διά τοῦ «ΘΡΟΝΙΑΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ», ἤτοι ἀπηλαύσαμεν σπανίαν Λιτάνευσιν τῆς Εἰκόνος καί ἀκηκόαμεν ἀκοήν ἀνεκλάλητον τάς Ἀρχιερατικάς εἰδικάς εὐχάς, ἅτινας ἀνέγνωσεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου Ἱεράρχης κ.κ. Σωτήριος καί εἴδομεν κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν, τάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Δωρεάς, αἵτινες ἐν Ἁγίῳ Μύρῳ τε καί Σεπτοῖς χερσίν Ἱεράρχου πληροῦν οἶκον Θεοῦ καί ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν. Εὐλογεῖτε ἐς ἀεί ἡμᾶς Σεβασμιώτατε.

Αἰωνία Σας ἡ μνήμη π. Νικόλαε, πρεσβυτέρα Ἀνθῆ, εὐλογημένον αὐτῶν τέκνον Σοφία.……………..

 

Χάριτι Κυρίου ἅμα τε καί Εὐλογίᾳ τοῦ Δεσπότου καί Πατρός μου κ.κ. Χρυσοστόμου, ὁ ἐφημέριος Φράγκα, Σπανεΐκων καί Τσακώνικων Παπαχαράλαμπος Ντελής- Πανουτσακόπουλος.

 

Πηγή: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ – Agios Dimitrios Romanou (http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr)

 

ΕΤΗΣΙΟ (1 ΕΤΟΥΣ) ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ ΠΕΤΤΑΣ,

ΧΗΡΑΣ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ

 

 

Τήν Κυριακή 1ῃ Δεκεμβρίου 2013 τελέσθηκε στόν Ἱερό Ναό Γεν. Ἰωάννου Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν Θεία Λειτουργία καί τό ἐτήσιο Μνημόσυνο γιά τήν μακαρία μνήμη τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς Πέττα, σύζυγος τοῦ εὐλαβέστατου καί ἀειμνήστου ἱερέως Νικολάου Ἀ. Πέττα.

Ἄν καί παρῆλθε ἔνας χρόνος ἀπό τήν κοίμησή της, ἡ ὁποία εἶχε γίνει κατά θαυμαστό τρόπο στήν ἑορτή τοῦ ἱερέως συζύγου της, δηλαδή τῇ 6ῃ Δεκεμβρίου 2012, ἐντούτοις πολλοί γνωστοί καί συγγενείς συγκεντρώθηκαν στόν ὡς ἄνω ἱερό Ναό γιά νά προσευχηθοῦν γιά τήν αἰώνια ἀνάπαυσή της. Ὁ κατά τά τελευταῖα ἔτη πνευματικός πατέρας καί ἀγωνιστῆς ἐφημέριος τῆς ἐνορίας αὐτῆς, αἰδεσ. πρωτοπρεσβύτερος Ἀντώνιος Ῥουμελιώτης στό λόγο του ἀναφέρθηκε γιά τήν κοίμηση τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς ἀλλά καί τήν κατά Θεόν βιωτή της κοντά στόν ὄντως εὐλογημένο ἱερέα σύζυγό της, π. Νικόλαο.

Ἀργότερα τά πολλά της τέκνα καί ἐγγόνια συγκεντρώθηκαν στό τάφο τοῦ μακαρίου ἱερατικοῦ ἀνδρογύνου, στήν Παναγία Ἀλεξιώτισσα Πατρῶν καί τελέσθηκε ἱερό Τρισάγιο ἀπό τούς ἱερεῖς τοῦ ὡς ἄνω Κοιμητηρίου.

Οἱ οἰκεῖοι τους πρόσφεραν στούς σεβαστούς ἱερεῖς τό νεοκδοθέν βιβλίο τοῦ καθηγητοῦ τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Φωτίου Ἀ. Δημητρακοπούλου μέ τίτλο: «Διήγησης – Βίος – Ἀκολουθία καί Παρακλητικός Κανών ὁσίου Εὐφροσύνου τοῦ Μαγείρου», τό ὁποῖο τυπώθηκε ἀπό τόν ἐλλογιμότατο καθηγητῇ καί μέ τήν συνδρομή τῶν τέκνων τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, «εἰς μνημόσυνον τῆς μητρός τους», ὅπως ἀναφέρει στό πρόλογο ὁ κ. Δημητρακόπουλος. Ἐνῶ στό πιστό λαό πού παραβρέθηκε δόθηκε ὡς εὐχαριστήριο ἀπό τούς οἰκείους τῆς Γερόντισσας Ἀνθῆς τό «Θεομητορικόν Προσευχητάριον», πού τυπώθηκε γιά αἰώνιο μνημόσυνο αὐτῆς, καθώς καί τό Ἑορτολόγιον τοῦ 2014 τῆς Ἀρχιερατικῆς Περιφέρειας Κοντοβάζαινας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, τό ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στόν ἀείμνηστο π. Γερβάσιον Παρασκευόπουλο, ὁ ὁποῖος ἦταν πνευματικός καθοδηγητής τῶν νέων χριστιανών τότε, Νικολάου Πέττα καί Ἀνθῆς Κατριμπούζα.

 

Στήν συνέχεια ἀκολουθεῖ ἕνα ἀφιέρωμα γιά τό ἐτήσιο μνημόσυνο τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πού τό συνέταξε ἀγωνιστής ἱερέας:

ΠΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΣ Η ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΟΡΤΗ. ΗΜΕΡΑ ΕΚΔΗΜΙΑΣ ΑΝΘΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ.

ΤΗ ΠΡΩΤΗ  ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΕΝΕΣΤΩΤΟΣ ΕΤΟΥΣ, ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΗ ΕΝ ΤΩ ΙΕΡΩ ΝΑΩ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΤΟ ΕΤΗΣΙΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ.

 

«Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν»… «Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχή αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων».

 

Ἐνταῦθα εἰς τό Ἁγιογραφικά τοῦτα χωρία καθορᾶται περιτράνως ἡ πιστοποίησις, ἡ ἀπόλυτος διαβεβαίωσις τοῦ Κυρίου περί τοῦ βασικοῦ χαρακτηριστικοῦ τοῦ Καλοῦ Ποιμένος, ὅστις καλεῖται εἰς τύπον, τόπον καί ἐν ἴχνεσιν Αὐτοῦ, βαδίζων, ἀπαρνούμενος σάρκα, ὀστέα τε καί ψυχήν ὑπέρ τῶν λογικῶν προβάτων, ἄτινα χρόνω τινί, τοῦ ἐνεπιστεύθη πλουσιωτάτῃ τῇ δωρεᾷ, Αὐτός ὁ Ἴδιος.

Τοῦτ’ αὐτό ἀπετέλεσε καί τόν γνώμονα ἐπί τοῦ ὁποίου ἐπορεύθη καί ὁ μακαριστός π. Νικόλαος Πέττας, ἀναλίσκων ἑαυτόν ὑπέρ τοῦ ποιμνίου, τό ὁποῖον, τῇ ἄκρα τοῦ Χριστοῦ εὐαρεσκείᾳ ἐκλήθῃ ἴνα διαποιμάνῃ, ὡς διδάσκαλος καί ὡς ἱερεύς, ἄχρι θανάτου ἐν μέσῳ τῶν δυό πυλώνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ κόσμου τοῦ ὡραίου, τοῦ ἰδεατοῦ καί τοῦ κόσμου τοῦ καινοῦ καί θαυμαστοῦ πού γεννήθηκε ἐκ τῆς χάριτος τοῦ Θείου Ναζωραίου.

Ἔχων τό «γνῶθι σ’ αὐτόν», ὡς καθηγητής τῆς θύραθεν σοφίας καί ὡς ἱερεύς τῆς ἄνωθεν ἐκπορευομένης, ὅλον αὐτοῦ τό εἶναι κατηνάλωσε ὑπέρ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς Τ.Ε.Ι., ἀλλά κυρίως ὑπέρ τῶν προβάτων τῆς λογικῆς τοῦ Χριστοῦ Ποίμνης, συγκρουόμενος ἐνίοτε μέ Λαιστρυγόνας καί Κύκλωπας, ἐνίοτε καί χειρίστους τούτων, προβατοσχήμους λύκους ἤ μᾶλλον παπαδοσχἠμους λέοντας.

Πολλάκις ἐπικράνθη, πολλάκις ἐνελούσθη ἀπλέτου Θείας Χάριτος, μένων καί ἐπί τά μέν καί ἐπί τά δέ, εἰς ἑαυτόν,  περιπατῶν ὡς ἀμνός, ὡς ἀθώα περιστερά, ὡς σύγχρονος Κυρηναῖος, αἵρων σταυρόν ἑαυτοῦ τε καί  σταυρῶν ἑτέρων συνανθρώπων του, μιμούμενος τόν  «Ποιμένα τῶν προβάτων τόν Μέγα» (Ἑβρ, ιγ΄. 20), τόν «Ἀρχιποίμενα καί Ἐπίσκοπον τῶν ψυχών», ὁ Ὁποῖος «ἐπέστρεψε τά πρόβατα τά πλανώμενα» (Α΄. Πετρ. β΄. 25…).

Εἴχον τήν ἀμέριστον εὐλογίαν ἴνα γνωρίσω ἐκ τοῦ σύνεγγυς τόν διδάσκαλον, τόν ἱερέα, τόν ποιμένα, ὅστις ἐγαλουχῆθη ὡς νεανίας ἐν τοῖς νάμασι τοῦ ἀειμνήστου Γερβασίου Παρασκευοπούλου καί ἐν τοῖς γράμμασι τοῦ Ἱερωτάτου Χρυσοστόμου.

Ἀφορμούμενος τοιουτοτρόπως, ἐκ τοῦ ἀξιώματος, ὅτι: «Εἰς ἐστίν ὁ ἀπόλυτος Κύριος προσώπων καί πραγμάτων, ὁ Θεός». Καί εἰς ἐστίν ὁ ποιμήν καί ἰδιοκτήτης τῶν λογικῶν προβάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός, ἀφοσιώθη εἰς Αὐτόν καί ἠγάπησε τόν Χριστόν καί ὡς ἀμοιβήν τῆς πρός Αὐτόν ἀγάπης του, ἔλαβε τήν ὑψίστην παρά τοῦ Ἀρχιποίμενος Δωρεάν, ἴνα διαποιμάνῃ τά πρόβατά Του, (Εὐαγγέλιον Ἰωάννου στίχ.15-17), λαμβάνων ἅμα τήν τοῦ ἁοιδίμου Δεσπότου, διαφωτιστοῦ τῶν Πατρέων, Ἐπισκόπου ψυχῶν καί πατρός κυροῦ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ἀνεκτιμήτον εὐλογίαν.

Ὄντως ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος συνεδέθη δι’ ἀγάπης ἀδελφικῆς καί ἐγκαρδίου πρός τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, πάσαν δέ ὑπόθεσιν ἀποβλέπουσαν εἰς τήν ὠφέλειαν ἐκείνων, ὡς ἰδικήν του ὑπόθεσιν ἀεί ἀνήγαγε, συστοιχιζόμενος μέ τόν Θειότατον Παῦλον, ὀνομάζων αὐτά: «Ἀδελφούς ἀγαπητούς καί ἐπιποθήτους»  καί «τέκνα ἀγαπητᾶ».

Συνταυτιζόμενος μέ τόν ἱερώτατον Χρυσόστομον δι’ ὅ καί  εἰς τούς λόγους του ἀναφέρετο μέ τούς Πατερικούς Αὐτοῦ λόγους πρός τό ποίμνιο: «Ὑμείς ἐμοί πολίται, ὑμεῖς ἐμοί πατέρες, ὑμεῖς ἐμοί ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐμοῦ μέλη, ὑμεῖς ἐμοί σῶμα, ὑμεῖς ἐμοί φῶς, μᾶλλον δέ τοῦ φωτός τούτου γλυκύτεροι…». Διό καί πάντας ὑμᾶς ἐπί τῆς διανοίας περιφέρω τῆς ἐμαυτοῦ οὐκ ἐνταύθα μόνον, ἀλλά καί οἴκοι.

Εἰ γάρ πολύς ὁ δῆμος καί βραχύ τῆς ἐμῆς καρδίας τό μέτρο, ἀλλά εὐρεία ἡ ἀγάπη καί οὐ στενοχωρεῖσθε ἐν ἡμῖν.

Ταῦτα οὔν κήρυττε, ταῦτα ἐφώνει, τοιαῦτα ἔπραττε, καί δυστυχῶς διά ταύτην τήν ἀλήθειαν ἐπολεμήθη ὑπό ἑτέρων κληρικῶν τῆς Πάτρας, οἵτινες ἐθώρουν τό Κυριακόν ποίμνιον, ὡς κτῆμα  των, προσποῤῥιζόμενοι τά ἐκ τούτου ἀπορρέοντα ὅλως ἰδιοτελῶς, ὡς καί τῶν ὀστέων αὐτῶν.

Καί ὁ μέν Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ἀφῆκε τήν ἔσχατον αὐτοῦ σωματικήν ἰκμάδαν εἰς Κουκουσόν, πολεμούμενος σφρόδρα ἐκ τοῦ συστήματος, τό ὁποῖον σύστημα -ὡς μετέπειτα ἔφη ὁ φοβερός Καζαντζάκης- μετέτρεψε «εἰς ἀτέλειωτη πραμάτεια» τόν Κύριόν μας καί Χριστόν μας, ὁ δέ οὐρανοβάμων π. Νικόλαος συνεθλίβη ἐκ τοῦ συγχρόνου καί τελειωτάτως «ἐκσυγχρονισμένου συστήματος» τό ὁποῖον καί τόν βάμβακα δύναται νά μετατρέψη εἰς ἀμφίστομον ῥομφαίαν, «ἀπαξιώνοντας ἐργαστηριακά» πᾶσαν Χριστοκεντρικήν ἅμα τε καί ἀνιδιοτελῆ πράξιν.

Ὄντως ὁ σημειοφόρος πατήρ ἀπεπνίγη ἐκ θλίψεως ἀπό τῶν πολεμίων αὐτόν, συνυπουργούντων εἰς τόν Κυριακόν Ἀμπελώνα, εἶναι δέ γνωστόν εἰς τούς ἐν Πατράσιν παροικοῦντας, πώς ἡ οἰκογενειοκρατία καλά κρατεῖ ἐνταῦθα, ὅπου πατεράδες καί υἱοί καί ΣΙΑ ἔχουν ἀναλάβει  -Θεός νά μέ συγχωρήσει- «ἐργολαβικά» τήν τῶν κεντροαστῶν σωτηρίαν, εὐτυχῶς ἀφήνοντας καί τινά χωρία διά τούς μή ἔχοντας «θεῖτσον» εἰς τήν κορώνην.

Τοιαύτην λοιπόν ἀτυχίαν εἶχεν ὁ σημειοφόρος πατήρ, ὅστις ἀκλονῆτως ἅμα τε Κυριακαρέστως ἐπέμενε, πάντοτε πολεμούμενος, νά ὁδηγήση τό λαχέν αὐτοῦ ποίμνιον εἰς σωτηρίους πνευματικᾶς νομάς. Ἀναλίσκων καί τά αὐτοῦ εἰσέτι ὑπάρχοντα διά τούς ἀνθρώπους πού ἐλέῳ Θεοῦ ἐκλήθη νά διακονήση εἰς ἐργατικήν τῶν Πατρῶν ἐνορίαν.

Εἰσῆλθεν εἰς τόν Κλῆρον πτωχός καί τέθνηκεν ὑπέρ Χριστοῦ Ἐσταυρωμένου ἔτι πενιέστερος, γεγονός τό ὁποῖον ἕως καί ὁ Τζαρτζάνος θά ἔβλεπεν ὡς κραυγαλαίαν ἐξαίρεσιν ἐπιβεβαιοῦσαν τόν κανόνα καί μᾶλλον θά προέτρεψε τόν ὑπουργό οἰκονομικῶν κ. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΝ, νά «ρίξη κάποιο βλέφαρο»,  εἰς τό «πόθεν ἔσχες» κάποιων παπάδων, οἵτινες τοῖς λόγοις πλουσίως τούς πάντας ἐλεούσιν, τοῖς δ’ ἔργοις τε καί πράξεσιν γραίας τε καί γέρους ἀπομυζοῦσιν…

Πράγματι κατήγετο ἐκ περιφανοῦς τε καί ἀρχοντικῆς οἰκογενείας ἐπιχειρηματιῶν, ἄλλ΄ ἠγάπησεν μᾶλλον τάς σπουδάς καί οὕτως μετά τό Πανεπιστήμιον, ἐπέλεξε ἴνα παιδαγωγῇ μαθητᾶς πρός καλήν καγαθήν πολιτείαν παρά ν’ ἀσχοληθῆ μέ τά ἐπιχειρηματικά, κατά δέ Θείαν προνοίαν ἐνυμφεύθη τήν ἐνάρετον κόρην Ἀνθήν, κεκοσμημένην ἐκ Χριστιανικῶν ἰδεωδῶν, ἐκ τοῦ Φράγκα Ἀχαΐας, ὅπου σήμερον ἡ ἡμετέρα ὑπομηδαμινότης διακονεῖ κατόπιν ἀπηνῶν διώξεων ἐκ τοῦ Ἐξομολόγου μου καί ἐκ τεσσάρων καί μόνον ἡμετέρων συνεργατῶν, οὕς καλῇ τῇ πίστει ἐξέλεξα, τουτέστιν ἔβαλα τά χέρια μου καί ἔβγαλα τά μάτια μου, ἀφοῦ ἐπί 18 συναπτά ἔτη γνώριζα σαφῶς ποῖον ταμπάκο φούμαραν, καί τούτ’ αὐτό θεωρῶ δευτερευόντως τεραστίαν ἡμετέραν ἠλιθιότητα, πρωτίστως δέ τό ἀπολαμβάνω ὡς μεγίστην εὐλογίαν καί δή ἐκπορευομένην ἐξ ἐπιθυμίας τοῦ π. Νικολάου, ἴνα ὑπηρετήσω εἰς τόν τόπον ὅπου πνέει ἡ ἑαυτοῦ ἐναπομείνασα  ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ αὔρα, ὁ ὁποῖος παραμένει πνευματικός ὁδηγός καί καθοδηγητής μου εἰς τόν ἀποπνευματικοποιημένο τοῦτον λίθινον αἰώνα, τόν αἰώνα πού ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός λέγει ὅτι ἡμεῖς «οἱ κληρικοί θά καταστοῦμε χειρότεροι καί ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων» {28(β) Ἄλβ.}.

«Ἀκούσατε ἀδελφοί μου Χριστιανοί, θἄρθη καιρός, πού δέν θά παρατηρεῖται αὐτή ἡ ἁρμονία πού εἶναι σήμερα μεταξύ λαοῦ καί κλήρου. Ὅταν θά πηγαίνη ὁ παπάς σέ σπίτι λαϊκοῦ, μόλις θά φεύγη θά θυμιάζουν μέ θυμίαμα. Ἄν θά καθίση σέ στρῶμα μετά τήν ἀναχώρησίν του θά τό τινάζουν. Ἄν θά συναντοῦν οἱ ἄνθρωποι κληρικόν στόν δρόμον, θά γυρίζουν πίσω καί δέν θά ἐξακολουθοῦν τόν δρόμο τους» (Καλ. ΒΗ).

Ἅπασα ἡ ἑαυτοῦ βιωτή ὑπῆρξε φωτεινοτάτη ὁδός, δεικνύουσα εἰς τά πνευματικά του παιδιά καί ἀδέλφια τό ποθούμενον ἁπάντων τῶν συνειδητοποιημένων Χριστιανῶν, τήν ἐπουράνιον ἐπιζητουμένην Ἱερουσαλήμ.

Ταπεινός εἰς ὑπερθετικόν βαθμόν, καρτερικός εἰς Ἰώβειον μέγεθος, Χριστοκεντρικός ὡς Ἀποστολικός Πατήρ, Πατερικός ὡς ἡ Ἐκκλησία κελεύει, ἄνθρωπος ὡς προπτωτικός τολμῶ νά εἴπω, σύζυγος ἰδανικός, γονεύς δώδεκα τέκνων ὑποδειγματικός, ἱερεύς αὐτοθυσιαστικός διά τόν κλῆρον τοῦ ὁποίου ἔλαχε προστάγματι Θεοῦ καί εὐδοκία τοῦ ἁγίου του Δεσπότου καί ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΨΥΧΩΝ ΚΥΡΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑ.

Ἔζησα πλησίον αὐτοῦ, ἔτυχα τῶν πατρικῶν του συμβουλῶν, ἐτήρησα πλείστας αὐτοῦ παραινέσεις, διακρατῶ ἐν εὐλαβείᾳ τάς αὐτοῦ παρακαταθήκας, εὐελπιστῶ ὅτι κάποτε σύν Θεῷ καί ὑμετέρα αὐτοῦ εὐχή θά πάψω νά εἶμαι ἐπιθετικός εἰς ἀλλοτριωμένους ἀνθρώπους καί μετηλλαγμένες ὑπάρξεις, ὅταν τό ἱερατικόν μου ἀξίωμα θίγεται, ὅταν ἡ ἀξιοπρέπειά μου βάλλεται ἐκ τινῶν κλωνοποιημένων νεολλέκτων συνιερέων, ὅταν ἡ τιμιότης μου, -ἡ ὅποια τέλος πάντων τιμιότης μου,- ἀπαξιοῦται […].

Ἐξέλαμψεν λοιπόν ὁ π. Νικόλαος, καί σήμερον ὁ λαός πού τόν γνώρισε καί ἀπήλαυσε τό θεῖο αὐτοῦ κήρυγμα, πού βρῆκε λόγον συγκαταβάσεως εἰς τό Πετραχήλι του, πού ἔλαβε ἐκ τῆς πενίας του, μόνον θαυμαστά σημεῖα ἔχει νά διηγεῖται, τά ὁποῖα εὐδοκίᾳ ζῶντος Θεοῦ ἐνδυναμώνουν τόν λαό τοῦ Κυρίου, χαλυβδώνουν τήν πίστιν, θεριεύουν τήν ἐλπίδα παντός Χριστιανοῦ περί τῆς τοῦ δικαίου ἀνταποδόσεως.

Ὄντως δύναται ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί σήμερον -μεσούντων τῶν καιρῶν τῆς ἀποστασίας,- νά φθάση εἰς τήν θέωσιν Χάριτι Κυρίου, ν’ ἀπηλαύση καρπῶν ἐπουρανίων.

Ὀλίγος μόνον ἀγών χρειάζεται καί ὁ Χριστός εἰς τήν ζωή μας.

Ἠγάπησεν ὄντως ταῖς πράξεσιν τόν ἄνθρωπον ὁ σημειοφόρος πατήρ, διά τοῦτο καί χαρίτωσεν αὐτόν ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων καί τῶν Σημείων, διά τοῦτο καί ποιεῖ σημεῖα ὁ οὐρανοβάμων πατήρ, ἐταπεινώθη σφόδρα εἰς αὐτήν τήν βραχυτάτην ζωήν διά τοῦτο καί ὑψοῦται εἰς τήν αἰώνιον, πόνεσε καί μάτωσε διά τό ἀδελφό τοῦ Χριστοῦ μας πλάσμα, διά τοῦτο καί χαίρεται εἰς τήν ἀτελεύτητον, ἠξιώθη τοῦ προιδέναι τόν ἑαυτοῦ σωματικόν θάνατον, προεμήνυσεν  τήν ἀναχώρησιν τῆς ὑποδειγματικῆς του πρεσβυτέρας Ἀνθῆς καί ὑπεδέχθῃ αὐτήν αὐτοπροσώπως ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς του, ἀδειοδοτεῖται, λίαν θαυμαστῶς, ὅπως ἐπισκέπτεται ὑπερβατικῶς τά πνευματικά τοῦ τέκνα ὅταν ἐπικαλοῦνται τό ἑαυτοῦ ὄνομα.

Ἔτυχεν καί ἡ ἡμετέρα ταπεινότης πολλάκις τῆς αὐτοῦ ἀοράτου ἐπιστασίας καί δή  ὄτε τό παρελθόν Μεγαλοβδόμαδο «μέ πῆρε καί μέ σήκωσε» ἕνας συνωμοτικός «ἀνεμοστρόβιλος» πρωτοστατοῦντος δυστυχῶς κληρικοῦ μετά τῶν τριῶν  φιλαρακίων του, (μόνον), -μέχρι καί εἰς καραντίνα μ’ ἔβαλεν ἡ Διοίκησις πρίν ἀμφοῖν μύθον ἠκούσει, καί ὄτε παρά τήν ἀνάπηρον γυναίκα μου ὁλονυκτίς ἔκλαιον διά τό ἄδικον, ἔχων γευθεῖ καί τᾶς βλασφημίας τοῦ δεξιοῦ τῆς ἐνορίας ψάλτου, Μεγαλοπαρασκευῆς οὔσης, τότε ὁ σημειοφόρος πατήρ ἐν θαυμαστῷ ὀράματί μου εἶπε: «Ἐγέρθητι καί πολέμησε», «εἶμαι δίπλα σου!».

Ἤμην καί ἐγώ δίπλα του, ὄτε ἐφημέρευε  εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Βασιλείου, Παπαθωμᾶ, ἐργατικῶν κατοικιῶν Ἀνθείας, ὄτε νύσων τόν Ἀμνόν ἐν τῇ Προσκομιδῇ τά δάκρυά του ἐγένοντο μαργαριτάρια εἰς τήν λευκήν αὐτοῦ γενειάδαν, ὄτε προσπίπτων ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου ὁλοφύρετο, ὄτε ἐδιάβαζεν τήν εὐχήν τῆς Θείας Μεταλήψεως, ἐνεδύετο νοεροῦ Πεντηκοστιανοῦ μανδύος καί χαιρόμουν τό ἱλαρόν αὐτοῦ πρόσωπον, χαίρων καί αὐτός σφόδρα, ἔχων τόν Μέγα Ἀρχιποίμενα σιμά του.

Ἐνθυμοῦμαι στιγμάς ὑπερβατικάς ἐν τῇ ἐξελίξει τῆς Θείας Λειτουργίας καί εὔχομαι ὅπως ἠξιώση καί ἐμέ τόν ἀνάξιον ὁ Κύριος νά τύχῳ ἔστω ἀκτίνος ἀκτίστου φωτός.

Ἐνθυμοῦμαι τούς λόγους τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ πατρός Σάββα Δημητροπούλου, τοῦ τρισμεγίστου αὐτοῦ ἀνδρός, Ἀρχιμανδρίτου καί Ἡγουμένου ἐπί μίαν 80ετίαν καί πλέον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εὐαγγελιστρίας – Ἁγίων Πάντων Ἐρυμανθείας Τριταίας, ὄτε μοῦ εἶπε πόσον θεϊκά ἐξομολογοῦσε ὁ ἁπλοῦς τοῖς τρόποις πατήρ, καί πόσον ἀνάλαφρος κατέστη,  ὄτε ὁ π. Νικόλαος ἀνέγνωσε τήν συγχωρητικήν εὐχήν.

Ναί! Ὁ μέγας ἡγούμενος διεπίστωσε τήν ἁγιότητα τοῦ π. Νικολάου καί ἀβιάστως ἐζήτησεν ὅπως ἐξομολογηθῆ παρ’ αὐτοῦ τοῦ ταπεινοῦ ἱερέως.

Ἦτο ὁ ἱερεύς πού θαύμαζα τήν αὐτοῦ ἀπάθειαν ἐν ταῖς τοῦ βίου τριβόλοις, ὄτε δέ τόν ρωτοῦσα πώς δέ νευριάζει μοῦ ἔλεγε: «Προτιμῶ ν’ ἀκούω τήν τοῦ Χριστοῦ μυστικήν φωνήν παρά τήν  τῶν ἀνθρώπων ἄτακτον βοήν».

Ἦτο ὁ ἱερεύς πού ἠδυνήθη νά ξεπεράση τό ἐφικτόν καί νά ἀγγίξη τό εὐκταῖον!….,….

 

Τήν εὐχή σας π. Σημειοφόρε οὐρανοβᾶμον Νικόλαε.

 

ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ  ΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΟΥΤΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ. Ο ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΑ, ΠΑΝΤΑΖΕΪΚΩΝ, ΣΠΑΝΕΪΚΩΝ ΚΑΙ ΤΣΑΚΩΝΙΚΩΝ ΑΧΑΪΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ.

(Πηγή:http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr)